niedziela, 17 czerwca 2012
UWAGA !!!
Chciałabym Wam ogłosić, że niestety, ale zawieszam działalność na tym blogu na czas bliżej nieokreślony, na rzecz mojego drugiego bloga, który prowadzę z moją najlepszą kumpelą. Jest on o naszym życiu, może Wam się spodoba, a jeśli tak, to proszę pozostawcie po sobie znak w postaci komentarza. Z góry dziękuję :)
http://pasiawobiektywie.blogspot.com/
Przepraszam, jeśli Was w jakikolwiek sposób zasmuciłam czy coś, ale ja po prostu nie mam już pomysłu na TEGO bloga, ale nie wszystko stracone, bo może jeszcze kiedyś wznowię swoją aktywność tutaj, ale niczego nie obiecuję.
Pzdr ;*
piątek, 15 czerwca 2012
Wpadniesz?
http://pasiawobiektywie.blogspot.com
Wpadniesz czasem? Ten blog prowadzę ja i moja najlepsza kumpela :)
Wpadniesz czasem? Ten blog prowadzę ja i moja najlepsza kumpela :)
czwartek, 31 maja 2012
Rozdział 21
- Wiem to - rzekła i zaczęłyśmy razem piszczeć, jednak szybko się opanowałyśmy, bo do nas dołączył Harry, a za nim reszta zespołu.
- To co gotujecie? - usłyszałyśmy po czym popatrzyłyśmy po sobie. Tak się zagadałyśmy z Em, że nie ustaliłyśmy jeszcze, co zrobimy na ten nieszczęsny obiad.
- Nie wypytuje się o to kucharza w połowie pracy! - powiedziałam pierwsze co mi przyszło do głowy i wygoniłam ich z kuchni. Chłopcy nie ukryli oburzenia, widocznie musieli już być baardzo głodni.
Spojrzałam na Em, jej mina w tym momencie była przekomiczna.
- No co? - spytała widząc mnie powstrzymującą się od śmiechu.
- Nie nic. Może lepiej bierzmy się już za ten obiad, bo jak tak dalej pójdzie to nie wyrobimy się do północy - dodałam wyciągając garnki z wielkiej szafki na wprost mnie.
- Ok. Ale co ugotujemy?
- Zobaczmy co oni tu w ogóle mają a potem coś się wymyśli.
Jak powiedziałam, tak też zrobiłyśmy. Po półtorej godziny obiad był już podany do stołu. Postawiłyśmy na typowo polską kuchnię i zrobiłyśmy im... pierogi. Chyba trafiłyśmy w ich gusta, bo wystarczyło niecałe 5 minut, by zawartość wielgachnej miski z pierogami zniknęła nieodwracalnie.
- Jezuu, ale to pyszne! - zawył Niall klepiąc się po brzuchu.
Zaśmiałyśmy się z Em.
- Dzięki - powiedziałyśmy obie i wzięłyśmy się za sprzątanie po obiedzie.
- Pomożemy wam - usłyszałyśmy w odpowiedzi.
Szłam właśnie w kierunku zmywarki niosąc w obu rękach wielką miskę, która jakby nie patrzeć swoje ważyła, gdy usłyszałam dźwięk rozbitego szkła a zaraz potem wylewne przeprosiny Niall'a. Oprócz tego dało się słyszeć śmiechy chłopaków i komentarze typu: ,,Co za niezdara!''. Wywróciłam oczami, po czym odstawiłam miskę z powrotem na stół i wzięłam się za sprzątanie szklanek z podłogi.
- Do nabijania się z przyjaciela to jesteście pierwsi, ale jeśli chodzi o pomoc w sprzątaniu to już nie jesteście tacy skorzy, co? - zapytałam sarkastycznie, a oni chyba nie spodziewali się po mnie takiej reakcji.
- Hej, spokojnie, wyluzuj trochę księżniczko. - mówiąc to blondyn podszedł do mnie i przytulił. Gdy skończyliśmy robić miśka już nikogo w pokoju nie było, nawet Em.
- No pięknie, ci to umieją wykorzystać sytuację... - powiedziałam i razem z niebieskookim zabraliśmy się za sprzątanie.
Mieliśmy wtedy idealną okazję do rozmowy, a ja musiałam mu powiedzieć o pogrzebie, o tym, że przyjeżdżają moi rodzice z Alex'em.
Spojrzałam na chłopaka, tak uroczo teraz wyglądał. A te jego oczy... oh - mogłabym w nich utonąć. Ale chwila, stop!
,,Jenn, ogarnij się!'' - karciłam się w myślach. Musiałam mu o tym powiedzieć.
- Niall, chyba muszę ci o czymś powiedzieć... - zapytałam w końcu niepewnie.
Chłopak odwrócił się w moją stronę.
- O co chodzi? Coś nie tak?
- Chodzi o to, że...
I opowiedziałam mu cały przebieg rozmowy z rodzicami. O tym, że chciałabym zostać dłużej w Londynie, ale nie wiem, czy zostanę. Nie wiedziałam jak on może zareagować na moje słowa, czułam się podle, że w ogóle mogłabym go kiedyś zostawić. Bardzo go przecież kocham.
Blondyn przez chwilę zaniemówił.
- Niall, ja... - jednak nie dokończyłam swojej wypowiedzi, bo chłopak mnie pocałował. Poczułam niesamowitą ulgę i radość, za nic nie oddałabym tego, jak się wtedy czułam...
________________________________________________________
Hey Wam :)
Przepraszam, że tak długo musiałyście czekać na ten rozdział, ale jakoś nie miałam weny. Zresztą teraz niestety dalej jej nie mam, więc jeśli rozdział się Wam nie spodoba to zrozumiem.
Jeszcze raz przepraszam, że tak długo nie dodawałam żadnego rozdziału...
Pzdr ;*
- To co gotujecie? - usłyszałyśmy po czym popatrzyłyśmy po sobie. Tak się zagadałyśmy z Em, że nie ustaliłyśmy jeszcze, co zrobimy na ten nieszczęsny obiad.
- Nie wypytuje się o to kucharza w połowie pracy! - powiedziałam pierwsze co mi przyszło do głowy i wygoniłam ich z kuchni. Chłopcy nie ukryli oburzenia, widocznie musieli już być baardzo głodni.
Spojrzałam na Em, jej mina w tym momencie była przekomiczna.
- No co? - spytała widząc mnie powstrzymującą się od śmiechu.
- Nie nic. Może lepiej bierzmy się już za ten obiad, bo jak tak dalej pójdzie to nie wyrobimy się do północy - dodałam wyciągając garnki z wielkiej szafki na wprost mnie.
- Ok. Ale co ugotujemy?
- Zobaczmy co oni tu w ogóle mają a potem coś się wymyśli.
Jak powiedziałam, tak też zrobiłyśmy. Po półtorej godziny obiad był już podany do stołu. Postawiłyśmy na typowo polską kuchnię i zrobiłyśmy im... pierogi. Chyba trafiłyśmy w ich gusta, bo wystarczyło niecałe 5 minut, by zawartość wielgachnej miski z pierogami zniknęła nieodwracalnie.
- Jezuu, ale to pyszne! - zawył Niall klepiąc się po brzuchu.
Zaśmiałyśmy się z Em.
- Dzięki - powiedziałyśmy obie i wzięłyśmy się za sprzątanie po obiedzie.
- Pomożemy wam - usłyszałyśmy w odpowiedzi.
Szłam właśnie w kierunku zmywarki niosąc w obu rękach wielką miskę, która jakby nie patrzeć swoje ważyła, gdy usłyszałam dźwięk rozbitego szkła a zaraz potem wylewne przeprosiny Niall'a. Oprócz tego dało się słyszeć śmiechy chłopaków i komentarze typu: ,,Co za niezdara!''. Wywróciłam oczami, po czym odstawiłam miskę z powrotem na stół i wzięłam się za sprzątanie szklanek z podłogi.
- Do nabijania się z przyjaciela to jesteście pierwsi, ale jeśli chodzi o pomoc w sprzątaniu to już nie jesteście tacy skorzy, co? - zapytałam sarkastycznie, a oni chyba nie spodziewali się po mnie takiej reakcji.
- Hej, spokojnie, wyluzuj trochę księżniczko. - mówiąc to blondyn podszedł do mnie i przytulił. Gdy skończyliśmy robić miśka już nikogo w pokoju nie było, nawet Em.
- No pięknie, ci to umieją wykorzystać sytuację... - powiedziałam i razem z niebieskookim zabraliśmy się za sprzątanie.
Mieliśmy wtedy idealną okazję do rozmowy, a ja musiałam mu powiedzieć o pogrzebie, o tym, że przyjeżdżają moi rodzice z Alex'em.
Spojrzałam na chłopaka, tak uroczo teraz wyglądał. A te jego oczy... oh - mogłabym w nich utonąć. Ale chwila, stop!
,,Jenn, ogarnij się!'' - karciłam się w myślach. Musiałam mu o tym powiedzieć.
- Niall, chyba muszę ci o czymś powiedzieć... - zapytałam w końcu niepewnie.
Chłopak odwrócił się w moją stronę.
- O co chodzi? Coś nie tak?
- Chodzi o to, że...
I opowiedziałam mu cały przebieg rozmowy z rodzicami. O tym, że chciałabym zostać dłużej w Londynie, ale nie wiem, czy zostanę. Nie wiedziałam jak on może zareagować na moje słowa, czułam się podle, że w ogóle mogłabym go kiedyś zostawić. Bardzo go przecież kocham.
Blondyn przez chwilę zaniemówił.
- Niall, ja... - jednak nie dokończyłam swojej wypowiedzi, bo chłopak mnie pocałował. Poczułam niesamowitą ulgę i radość, za nic nie oddałabym tego, jak się wtedy czułam...
Hey Wam :)
Przepraszam, że tak długo musiałyście czekać na ten rozdział, ale jakoś nie miałam weny. Zresztą teraz niestety dalej jej nie mam, więc jeśli rozdział się Wam nie spodoba to zrozumiem.
Jeszcze raz przepraszam, że tak długo nie dodawałam żadnego rozdziału...
Pzdr ;*
niedziela, 6 maja 2012
Rozdział 20
Dojechaliśmy wygłupiając się i żartując na całego. W pewnym momencie trochę spoważnieliśmy i wchodząc do ogromnego wielkiego budynku uśmiechaliśmy się tylko do siebie szeroko. Po chwili jak na zawołanie ustawili się koło nas pozostali i stanęli jak wryci na widok Em. Spojrzałam na każdego z nich, widać musiała im się spodobać, bo nie mogli oderwać od niej wzroku, szczególnie Zayn.
,, Pasowaliby do siebie'' - pomyślałam, po czym podzieliłam się swoim zdaniem z Niall'em, który stwierdził to samo co ja. Uśmiechnęłam się do niego, a on zaprosił mnie do siebie do pokoju.
- A co z Emily? - zapytałam.
- Chłopcy już się o nią zatroszczą,o to się akurat martwić nie musisz, a Zayn to już na pewno nie pozwoli, by coś jej się stało - powiedział, na co się zaśmialiśmy.
- Och, Niall. A, i od razu mówię, ja będę chrzestną! - dodałam i już nie mogliśmy, chłopak prawie ryczał ze śmiechu, a mnie już zaczął brzuch boleć od tego wszystkiego.
W końcu jakoś, JAKOŚ, ale jednak doszliśmy do jego pokoju. Chłopak otworzył drzwi i... zaniemówiłam. Był taki cudny, że jakbym mogła to bym w życiu z niego nie wychodziła. Czarno-szare ściany, białe meble i czerwone dodatki sprawiały (choć może mój opis tego nie oddaje), że całość wyglądała nieziemsko, i jeszcze te cudne gitary poustawiane wzdłuż ściany. Zakochałam się w tym pokoju...
Po chwili podziwiania jego ,,dobytku'' blondyn spojrzał na mnie i zapytał:
- Podoba się?
- Niall, jest cudowny. Sam go urządziłeś? - nie mogłam się napatrzeć na cudne gitary.
- Prawie, siostra pomagała - powiedział po czym się do mnie uśmiechnął.
- To muszę przyznać, że twoja siostra ma niezły gust.
Chłopak podszedł do mnie i mnie pocałował. Ogarnęła mnie nagła fala gorąca, z powrotem serce zaczęło mi bić jak oszalałe. Czułam się jak w niebie, chciałam, aby ta chwila trwała wiecznie.
- Przepraszam gołąbeczki, ale.. - usłyszeliśmy nagle głos loczka.
- Kuźwa, Harry! Pukaj jak wchodzisz! - jednak gdy Niall wypowiadał te słowa bruneta już z nami nie było. Zbiegł do salonu do pozostałych oznajmiając im wszystkim, że się pocałowaliśmy.
,, Eh, ten Hazza'' - pomyślałam i razem z Niall'em udaliśmy się na dół. Okazało się, że świetnie się bez nas bawili. Spojrzałam na Em, była teraz taka szczęśliwa. Już chciałam coś powiedzieć, gdy nagle usłyszałam burczenie w brzuchu.
- Kurde Harry, co z tym obiadem, który mi tak obiecałeś, hmm? Głodna jestem! - powiedziałam wpatrując się z roześmianego loczka.
Na moje słowa reszta tylko przytaknęła, że też. Był jednak mały problem, nikt nie ugotował obiadu.
- Harry, ty debilu! Zapraszasz dziewczyny na obiad, którego nie ma! - chłopcy rzucili się z pretensjami na Hazzę, a ten bronił swego, że dzisiaj nie jego kolej na gotowanie. Osobiście mnie i Emily chciało się z tego śmiać, dlatego zaproponowałyśmy, że dzisiaj my poszefujemy w ich kuchni.
- Ale jak to? Przecież wy jesteście gośćmi, nie będziecie robiły dla nas obiadu... - rzekł już lekko poirytowany tą całą sytuacją Liam.
- A czemu nie? Przecież was nie otrujemy! - zaczęła brunetka.
- No ja myśle kotek - powiedział Zayn, na co wszyscy zrobiliśmy głośne ,,uuuuuu''. Em się zaczerwieniła.
- To powiecie nam w końcu gdzie jest ta kuchnia czy same mamy ją sobie znaleźć, co? - dodała lekko zmieszana przyjaciółka a mnie zżerała ciekawość co tu się wydarzyło gdy mnie i Niall'a nie było.
- Tak, jasne, już wam pokazuję. - odezwał się ,,mój blondynek'' i zaprowadził nas do wielkiego pomieszczenia.
- Wow - rzekłam tylko, a Em zrobiła to samo - to chyba największa kuchnia jaką kiedykolwiek widziałam!
Chłopak się uśmiechnął.
- Ej, no nie przesadzajcie. Nie jest aż taka wielka - powiedział i pocałował mnie w policzek, po czym zostawił nas same w kuchni.
- No Em, a teraz jak na spowiedzi, co jest między tobą a Zayn'em? Czy wy jesteście razem? - zapytałam, bo już nie mogłam dłużej czekać z tym pytaniem, na co ona zaczęła wszystko opowiadać...
- Jakie to słodkie i romantyczne! - powiedziałam, gdy przyjaciółka skończyła mówić.
- Wiem to - rzekła i zaczęłyśmy razem piszczeć, jednak szybko się opanowałyśmy, bo do nas dołączył...
_____________________________________
Jak myślicie, kto dołączył do dziewczyn?
,, Pasowaliby do siebie'' - pomyślałam, po czym podzieliłam się swoim zdaniem z Niall'em, który stwierdził to samo co ja. Uśmiechnęłam się do niego, a on zaprosił mnie do siebie do pokoju.
- A co z Emily? - zapytałam.
- Chłopcy już się o nią zatroszczą,o to się akurat martwić nie musisz, a Zayn to już na pewno nie pozwoli, by coś jej się stało - powiedział, na co się zaśmialiśmy.
- Och, Niall. A, i od razu mówię, ja będę chrzestną! - dodałam i już nie mogliśmy, chłopak prawie ryczał ze śmiechu, a mnie już zaczął brzuch boleć od tego wszystkiego.
W końcu jakoś, JAKOŚ, ale jednak doszliśmy do jego pokoju. Chłopak otworzył drzwi i... zaniemówiłam. Był taki cudny, że jakbym mogła to bym w życiu z niego nie wychodziła. Czarno-szare ściany, białe meble i czerwone dodatki sprawiały (choć może mój opis tego nie oddaje), że całość wyglądała nieziemsko, i jeszcze te cudne gitary poustawiane wzdłuż ściany. Zakochałam się w tym pokoju...
Po chwili podziwiania jego ,,dobytku'' blondyn spojrzał na mnie i zapytał:
- Podoba się?
- Niall, jest cudowny. Sam go urządziłeś? - nie mogłam się napatrzeć na cudne gitary.
- Prawie, siostra pomagała - powiedział po czym się do mnie uśmiechnął.
- To muszę przyznać, że twoja siostra ma niezły gust.
Chłopak podszedł do mnie i mnie pocałował. Ogarnęła mnie nagła fala gorąca, z powrotem serce zaczęło mi bić jak oszalałe. Czułam się jak w niebie, chciałam, aby ta chwila trwała wiecznie.
- Przepraszam gołąbeczki, ale.. - usłyszeliśmy nagle głos loczka.
- Kuźwa, Harry! Pukaj jak wchodzisz! - jednak gdy Niall wypowiadał te słowa bruneta już z nami nie było. Zbiegł do salonu do pozostałych oznajmiając im wszystkim, że się pocałowaliśmy.
,, Eh, ten Hazza'' - pomyślałam i razem z Niall'em udaliśmy się na dół. Okazało się, że świetnie się bez nas bawili. Spojrzałam na Em, była teraz taka szczęśliwa. Już chciałam coś powiedzieć, gdy nagle usłyszałam burczenie w brzuchu.
- Kurde Harry, co z tym obiadem, który mi tak obiecałeś, hmm? Głodna jestem! - powiedziałam wpatrując się z roześmianego loczka.
Na moje słowa reszta tylko przytaknęła, że też. Był jednak mały problem, nikt nie ugotował obiadu.
- Harry, ty debilu! Zapraszasz dziewczyny na obiad, którego nie ma! - chłopcy rzucili się z pretensjami na Hazzę, a ten bronił swego, że dzisiaj nie jego kolej na gotowanie. Osobiście mnie i Emily chciało się z tego śmiać, dlatego zaproponowałyśmy, że dzisiaj my poszefujemy w ich kuchni.
- Ale jak to? Przecież wy jesteście gośćmi, nie będziecie robiły dla nas obiadu... - rzekł już lekko poirytowany tą całą sytuacją Liam.
- A czemu nie? Przecież was nie otrujemy! - zaczęła brunetka.
- No ja myśle kotek - powiedział Zayn, na co wszyscy zrobiliśmy głośne ,,uuuuuu''. Em się zaczerwieniła.
- To powiecie nam w końcu gdzie jest ta kuchnia czy same mamy ją sobie znaleźć, co? - dodała lekko zmieszana przyjaciółka a mnie zżerała ciekawość co tu się wydarzyło gdy mnie i Niall'a nie było.
- Wow - rzekłam tylko, a Em zrobiła to samo - to chyba największa kuchnia jaką kiedykolwiek widziałam!
Chłopak się uśmiechnął.
- Ej, no nie przesadzajcie. Nie jest aż taka wielka - powiedział i pocałował mnie w policzek, po czym zostawił nas same w kuchni.
- No Em, a teraz jak na spowiedzi, co jest między tobą a Zayn'em? Czy wy jesteście razem? - zapytałam, bo już nie mogłam dłużej czekać z tym pytaniem, na co ona zaczęła wszystko opowiadać...
- Jakie to słodkie i romantyczne! - powiedziałam, gdy przyjaciółka skończyła mówić.
- Wiem to - rzekła i zaczęłyśmy razem piszczeć, jednak szybko się opanowałyśmy, bo do nas dołączył...
_____________________________________
Jak myślicie, kto dołączył do dziewczyn?
sobota, 5 maja 2012
Rozdział 19
Gdy wraz z blondynem jechałam do ich domu, poczułam jak w kieszeni wibruje mi telefon. Po chwili dało się słyszeć dzwonek ,,Coldplay - Viva la Vida'' (kocham tę piosenkę). Dzwoniła Em, odebrałam bez wahania.
J: O hey.
E: Hey, dzwonię, bo wtedy tam w domu wyszło trochę niezręcznie, nie chciałam w żaden sposób cię urazić. Jeszcze raz cię za to przeprasza jeśli cię zraniłam.
J: Em, nie przepraszaj. Ja doskonale cię rozumiem. Przecież nie zawsze musi być tak jak chcemy - uśmiechnęłam się sama do siebie, jaka ona jest kochana.
E: Za to teraz mam wolny czas i co powiesz bym do ciebie wpadła, hmm?
J: Poczekaj chwilkę... momencik dosłownie.
E: Ok - słychać było zdziwienie w jej głosie, ale chciałam jej zrobić niespodziankę.
- Niall... - zaczęłam najsłodszym tonem jakim tylko umiałam.
- Ooo, mam się bać? - chłopak doskonale wiedział, że czegoś od niego chcę.
- A co powiesz jakby dołączyła do nas pewna osoba? No proszę, zgódź się...! - przybliżyłam się do niego i zrobiłam słodkie oczka.
- Eh, no dobra.
- Świetnie, kocham cię. - chłopak był mile zaskoczony tymi słowami, a ja poczułam lekką ulgę, że mu to w końcu powiedziałam.
- Serio?
- Tak - powiedziałam i cmoknęłam go w policzek.
- Ja ciebie też - usłyszałam po chwili i spostrzegłam się, że samochód się zatrzymał. Spojrzałam na Niall'a, powoli się do mnie przybliżał. Serce zaczęło mi bić jak oszalałe. Po chwili poczułam jego oddech na mojej twarzy. Nasze usta były teraz niebezpiecznie blisko siebie.
Już miało dojść do najpiękniejszego momentu w moim życiu, gdy nagle usłyszałam chrząknięcie dobiegające z komórki.
- Wybacz - rzekłam do blondyna odwracając się i kontynuowałam rozmowę.
Po jakichś 15 minutach staliśmy już pod domem przyjaciółki. Wysiadłam tylko ja, chciałam ją mile zaskoczyć moją propozycją.
Zadzwoniłam do drzwi, otworzyła gotowa Em, była ubrana w to:
- To gdzie chcesz mnie zabrać? - zapytała od razu na przywitanie. Uśmiech nie schodził jej z ust.
- Domyślisz się sama za jakieś 2 minuty, chodź. - i to powiedziawszy złapałam ją za rękę, by się pośpieszyła. Szybko doszłyśmy do ciemnego auta, otworzyłam jej drzwi i... jej reakcja mnie powaliła...
E: O hey - rzuciła beznamiętnie i usiadła na tylnym siedzeniu przyglądając się mnie. Znieruchomiałam, myślałam, że będzie cię cieszyć, że poznała członka 1D a za moment ma poznać resztę zespołu, a tu nawet nie zwróciła większej uwagi na jego obecność. Spojrzałam na chłopaka, też wydawał się być tym zaskoczony - Nie siadasz? - zapytała nagle wyrywając mnie z właśnie doznanego szoku.
J: Poznajcie się: Emily Niall, Niall Emily - powiedziałam i usiadłam na swoje miejsce.
E: O matko, nie poznałam cię!- dopiero teraz brunetka uświadomiła sobie z kim teraz może rozmawiać - Jezu, tak mi głupio ! - powiedziała zakrywając swoje czerwieniejące się ze wstydu policzki.
N: E, no spoko. Zdarza się czasem - i się uśmiechnął, a mnie zbierało się na śmiech widząc miny tych tu obok mnie siedzących. W końcu nie wytrzymałam i zaczęłam się śmiać.
N i E: O co ci chodzi? - zapytali wspólnie, a mnie jeszcze bardziej było do śmiechu, po chwili jednak i oni zaczęli się śmiać. Jak widać - śmiech jest zaraźliwy.
W dobrych humorach odjechaliśmy do domu chłopców...
J: O hey.
E: Hey, dzwonię, bo wtedy tam w domu wyszło trochę niezręcznie, nie chciałam w żaden sposób cię urazić. Jeszcze raz cię za to przeprasza jeśli cię zraniłam.
J: Em, nie przepraszaj. Ja doskonale cię rozumiem. Przecież nie zawsze musi być tak jak chcemy - uśmiechnęłam się sama do siebie, jaka ona jest kochana.
E: Za to teraz mam wolny czas i co powiesz bym do ciebie wpadła, hmm?
J: Poczekaj chwilkę... momencik dosłownie.
E: Ok - słychać było zdziwienie w jej głosie, ale chciałam jej zrobić niespodziankę.
- Niall... - zaczęłam najsłodszym tonem jakim tylko umiałam.
- Ooo, mam się bać? - chłopak doskonale wiedział, że czegoś od niego chcę.
- A co powiesz jakby dołączyła do nas pewna osoba? No proszę, zgódź się...! - przybliżyłam się do niego i zrobiłam słodkie oczka.
- Eh, no dobra.
- Świetnie, kocham cię. - chłopak był mile zaskoczony tymi słowami, a ja poczułam lekką ulgę, że mu to w końcu powiedziałam.
- Serio?
- Tak - powiedziałam i cmoknęłam go w policzek.
- Ja ciebie też - usłyszałam po chwili i spostrzegłam się, że samochód się zatrzymał. Spojrzałam na Niall'a, powoli się do mnie przybliżał. Serce zaczęło mi bić jak oszalałe. Po chwili poczułam jego oddech na mojej twarzy. Nasze usta były teraz niebezpiecznie blisko siebie.
Już miało dojść do najpiękniejszego momentu w moim życiu, gdy nagle usłyszałam chrząknięcie dobiegające z komórki.
- Wybacz - rzekłam do blondyna odwracając się i kontynuowałam rozmowę.
Po jakichś 15 minutach staliśmy już pod domem przyjaciółki. Wysiadłam tylko ja, chciałam ją mile zaskoczyć moją propozycją.
Zadzwoniłam do drzwi, otworzyła gotowa Em, była ubrana w to:
- Domyślisz się sama za jakieś 2 minuty, chodź. - i to powiedziawszy złapałam ją za rękę, by się pośpieszyła. Szybko doszłyśmy do ciemnego auta, otworzyłam jej drzwi i... jej reakcja mnie powaliła...
E: O hey - rzuciła beznamiętnie i usiadła na tylnym siedzeniu przyglądając się mnie. Znieruchomiałam, myślałam, że będzie cię cieszyć, że poznała członka 1D a za moment ma poznać resztę zespołu, a tu nawet nie zwróciła większej uwagi na jego obecność. Spojrzałam na chłopaka, też wydawał się być tym zaskoczony - Nie siadasz? - zapytała nagle wyrywając mnie z właśnie doznanego szoku.
J: Poznajcie się: Emily Niall, Niall Emily - powiedziałam i usiadłam na swoje miejsce.
E: O matko, nie poznałam cię!- dopiero teraz brunetka uświadomiła sobie z kim teraz może rozmawiać - Jezu, tak mi głupio ! - powiedziała zakrywając swoje czerwieniejące się ze wstydu policzki.
N: E, no spoko. Zdarza się czasem - i się uśmiechnął, a mnie zbierało się na śmiech widząc miny tych tu obok mnie siedzących. W końcu nie wytrzymałam i zaczęłam się śmiać.
N i E: O co ci chodzi? - zapytali wspólnie, a mnie jeszcze bardziej było do śmiechu, po chwili jednak i oni zaczęli się śmiać. Jak widać - śmiech jest zaraźliwy.
W dobrych humorach odjechaliśmy do domu chłopców...
środa, 2 maja 2012
Rozdział 18 część 2
Nagle poczułam jak ktoś mnie łapie za ramię, odwróciłam się, by zobaczyć kto to i ujrzałam... Harry'ego.
- Jenny, nie wiem co zrobiłaś Niall'owi, ale on się kompletnie załamał, tak bardzo, że nawet do własnej siostry się nie odzywa, a zawsze byli aż nieprawdopodobnie bliscy sobie. Tak więc się ciebie pytam: coś ty mu zrobiła? - powiedział przerażony na jednym wydechu, a ja poczułam, jak nogi mi się uginają. Stałam tam kompletnie zdezorientowana.
- Ale jak to? To on ma siostrę? - nie wiedziałam tego, a było to dosyć dziwne, bo jako fanka powinnam była wiedzieć takie rzeczy.
- Tak, Sisi. Nikomu o niej nie mówił, bo chciał, by chociaż ona miała normalne życie.
Myślałam, że chyba zemdleję jak to usłyszałam.
- Że proszę ja ciebie jak się nazywa?
- Sisi. - dostrzegłam iskierki w oczach loczka gdy wypowiadał jej imię.
- A co z innymi sms'ami, hmm? - nagle przypomniałam sobie o pozostałych wiadomościach.
- A skąd ty o nich wiesz? - teraz to Harry był kompletnie zdezorientowany.
- Głupio się przyznać, ale Em i ja przeczytałyśmy je - spuściłam głowę, poczułam, jak momentalnie robię się czerwona.
- Hej, to były tylko fanki, którym dawał buziaka w policzek, bo go o to poprosiły. Nie przejmuj się nimi - i to powiedziawszy chłopak uniósł mój podbródek. Staliśmy teraz bardzo blisko siebie. Spojrzałam mu w oczy, miał takie piękne oczy, ale... chwila, STOP! Najpierw Niall, a teraz Harry? Ugh, zdecyduj się dziewczyno!
Odwróciłam zwinnie głowę w bok, brunet trochę się zdziwił na ten gest, ale chyba zrozumiał, bo się trochę oddalił i zmienił temat na inny. Byłam mu za to wdzięczna.
W końcu wyszło na to, że wspólnie zrobiliśmy zakupy i chłopak zaprosił mnie do siebie dzisiaj na obiad, bym sobie wszystko wyjaśniła z Niall'em.
- To my po ciebie przyjedziemy a ty idź się szykuj. - na te słowa mimowolnie się uśmiechnęłam, jeszcze nigdy nie byłam w ich domu, a myśl, że ta sprawa z blondynkiem to tylko czyste nieporozumienie cieszyła mnie najbardziej. Naprawdę go bardzo lubię, kocham. Chcę szczęścia.
- Ok, to ja już idę, bo się jeszcze nie wyrobię.
W domu na szybkiego zjadłam kanapki z serem i główkowałam, co na siebie ubrać. Po godzinie myślenia zdecydowałam się na to:
- Uff - odetchnęłam z ulgą słysząc dzwonek do drzwi - Wyrobiłam się, a już myślałam, że prędzej się zestarzeję.
Podeszłam otworzyć drzwi, ku mojemu zdziwieniu stał w nich... Niall. Gdy go zobaczyłam od razu rzuciłam mu się na szyję i przytuliłam najmocniej jak tylko umiałam. On odwzajemnił uścisk.
Po jakichś 5 minutach powiedział:
- Ja też się cieszę, że cię widzę- i cmoknął mnie w policzek.
- Niall, ja cię tak bardzo przepraszam, głupio wyszło.
- Nie, to ja cię przepraszam, powinienem był ci powiedzieć.
Ponownie go przytuliłam. Czułam, że od teraz będzie już tylko lepiej...
__________________________________________________
Zdjęcie siostry Niall'a:
Podoba się?
- Jenny, nie wiem co zrobiłaś Niall'owi, ale on się kompletnie załamał, tak bardzo, że nawet do własnej siostry się nie odzywa, a zawsze byli aż nieprawdopodobnie bliscy sobie. Tak więc się ciebie pytam: coś ty mu zrobiła? - powiedział przerażony na jednym wydechu, a ja poczułam, jak nogi mi się uginają. Stałam tam kompletnie zdezorientowana.
- Ale jak to? To on ma siostrę? - nie wiedziałam tego, a było to dosyć dziwne, bo jako fanka powinnam była wiedzieć takie rzeczy.
- Tak, Sisi. Nikomu o niej nie mówił, bo chciał, by chociaż ona miała normalne życie.
Myślałam, że chyba zemdleję jak to usłyszałam.
- Że proszę ja ciebie jak się nazywa?
- Sisi. - dostrzegłam iskierki w oczach loczka gdy wypowiadał jej imię.
- A co z innymi sms'ami, hmm? - nagle przypomniałam sobie o pozostałych wiadomościach.
- A skąd ty o nich wiesz? - teraz to Harry był kompletnie zdezorientowany.
- Głupio się przyznać, ale Em i ja przeczytałyśmy je - spuściłam głowę, poczułam, jak momentalnie robię się czerwona.
- Hej, to były tylko fanki, którym dawał buziaka w policzek, bo go o to poprosiły. Nie przejmuj się nimi - i to powiedziawszy chłopak uniósł mój podbródek. Staliśmy teraz bardzo blisko siebie. Spojrzałam mu w oczy, miał takie piękne oczy, ale... chwila, STOP! Najpierw Niall, a teraz Harry? Ugh, zdecyduj się dziewczyno!
W końcu wyszło na to, że wspólnie zrobiliśmy zakupy i chłopak zaprosił mnie do siebie dzisiaj na obiad, bym sobie wszystko wyjaśniła z Niall'em.
- To my po ciebie przyjedziemy a ty idź się szykuj. - na te słowa mimowolnie się uśmiechnęłam, jeszcze nigdy nie byłam w ich domu, a myśl, że ta sprawa z blondynkiem to tylko czyste nieporozumienie cieszyła mnie najbardziej. Naprawdę go bardzo lubię, kocham. Chcę szczęścia.
- Ok, to ja już idę, bo się jeszcze nie wyrobię.
W domu na szybkiego zjadłam kanapki z serem i główkowałam, co na siebie ubrać. Po godzinie myślenia zdecydowałam się na to:
Podeszłam otworzyć drzwi, ku mojemu zdziwieniu stał w nich... Niall. Gdy go zobaczyłam od razu rzuciłam mu się na szyję i przytuliłam najmocniej jak tylko umiałam. On odwzajemnił uścisk.
Po jakichś 5 minutach powiedział:
- Ja też się cieszę, że cię widzę- i cmoknął mnie w policzek.
- Niall, ja cię tak bardzo przepraszam, głupio wyszło.
- Nie, to ja cię przepraszam, powinienem był ci powiedzieć.
Ponownie go przytuliłam. Czułam, że od teraz będzie już tylko lepiej...
__________________________________________________
Zdjęcie siostry Niall'a:
Podoba się?
wtorek, 1 maja 2012
Rozdział 18 część 1
Wstałam z łóżka z mieszanymi uczuciami. Ta sprawa z Niall'em nie dawała mi spokoju. Słysząc rozmawiającą z kimś na dole Em ślamazarnym krokiem poszłam do łazienki się odświeżyć. Następnie ubrałam się w jeansowe krótkie ogrodniczki i biały T-shirt z wizerunkiem green day (bardzo lubiłam ten zespół). Ubrałam białe skarpetki, spięłam włosy w luźnego koka i zeszłam do salonu, gdzie jak się okazało, Niall przyjechał po swoją zgubę.
- Cześć - powiedział widząc mnie podającą mu IPhone'a.
- Cześć - odpowiedziałam unikając jego wzroku.
W tym momencie Emily udała się do kuchni, myślałam, że ją chyba za to utłukę. Dobrze wiedziała, że nie mam ochoty go teraz widzieć na oczy.
- Dzięki - usłyszałam nagle od blondyna.
- Ale za co ty mi dziękujesz? - nie wiedziałam o co może chodzić chłopakowi. Spojrzałam mu w oczy, były takie niebieskie, aż się rozmarzyłam. Jednak szybko się ocknęłam przypominając sobie o wiadomościach od tej całej Sisi i innych dziewczyn.
- No za to, że znalazłaś mój telefon. Jestem ci za to wdzięczny.
- Chyba raczej winien przeprosiny! - powiedziałam chłodno i szybko zaczęłam żałować tych słów. A mina chłopaka w tamtym momencie - bezcenna.
- Ale o co ci chodzi? Co ja takiego zrobiłem? - pytał się, jakby nie wiedział z kim i co robił całkiem niedawno temu zresztą.
- O ty już dobrze wiesz o co chodzi! - krzyknęłam i wybiegłam z salonu. Wbiegłam do swojego pokoju, położyłam się na łóżko i zaczęłam płakać.
,, Och Jenny, przecież miałaś się nie mazać!'' - przypomniałam sobie i lekko się uspokoiłam. Usłyszałam, jak chłopak wychodzi trzaskając drzwiami, na ten dźwięk lekko mi ulżyło. Nie chciałam go wtedy na oczy oglądać. Wyszłam z pokoju.
Na korytarzu zobaczyłam kompletnie zdezorientowaną dziewczynę, pewnie nie tego się spodziewała.
- Co..? Ale jak to? Przecież wy mieliście się pogodzić! - oskarżała mnie teraz brunetka.
- Pogodzić? Czy ty siebie słyszysz? - ,, i ona przeciwko mnie'' pomyślałam.
- To na pewno jakieś nieporozumienie! Wy jesteście dla siebie stworzeni!
- Przecież sama widziałaś te sms'y! Na moim miejscu zrobiłabyś to samo! - krzyczałam.
Ponownie chciało mi się płakać, ale udało mi się powstrzymać łzy.
Zapanowała chwila ciszy. Em najwyraźniej nie wiedziała co teraz powiedzieć. Ja też już nic nie mówiłam.
- Przepraszam - usłyszałam nagle i zobaczyłam jak przyjaciółka udaje się w stronę wyjścia.
- Em, czekaj! Stój! Gdzie idziesz? - nie chciałam by wychodziła. Jej obecność była dla mnie bardzo ważna.
- Do domu - dodała cicho - Muszę sprawdzić co z bratem i rodzicami.
- Poradzą sobie bez ciebie. Proszę, zostań. - powiedziałam łapiąc ją za rękę. Spojrzała mi w oczy - Proszę.
- Jenny, wiem, że jest ci teraz ciężko, ale ja też mam swoje życie. Nawet nie wiesz jak bardzo bym chciała być teraz z tobą, ale najzwyczajniej w świecie nie mogę. Przepraszam cię za to, ale zrozum mnie. Proszę - na te słowa puściłam jej rękę i spuściłam głowę.
,,No tak, przecież nie jestem pępkiem świata, inni też mają swoje życie'' - pomyślałam i usłyszałam dźwięk zamykanych drzwi.
Kierując się w stronę salonu poczułam głód. Poszłam do kuchni, otworzyłam lodówkę i... pusto. Kompletnie nic. Tak więc z powodu burczącego brzucha pospiesznie udałam się do swojego pokoju po telefon i trochę kaski na jedzenie.
Zbiegłam na dół, założyłam czerwone trampki na nogi, wyciągnęłam pierwszy lepszy rower z garażu (zapewne Lucy) i pojechałam do najbliższego sklepu.
Wzięłam koszyczek i skierowałam się do działu z owocami i warzywami. Tak, tak...zaczynam się zdrowo odżywiać, a w związku z tym przechodzę na dietę xd.
Nagle poczułam jak ktoś mnie łapie za ramię, odwróciłam się, by zobaczyć kto to i ujrzałam...
_____________________________________________
Jak myślicie, kogo zobaczyła Jenny?
- Cześć - powiedział widząc mnie podającą mu IPhone'a.
- Cześć - odpowiedziałam unikając jego wzroku.
- Dzięki - usłyszałam nagle od blondyna.
- Ale za co ty mi dziękujesz? - nie wiedziałam o co może chodzić chłopakowi. Spojrzałam mu w oczy, były takie niebieskie, aż się rozmarzyłam. Jednak szybko się ocknęłam przypominając sobie o wiadomościach od tej całej Sisi i innych dziewczyn.
- No za to, że znalazłaś mój telefon. Jestem ci za to wdzięczny.
- Chyba raczej winien przeprosiny! - powiedziałam chłodno i szybko zaczęłam żałować tych słów. A mina chłopaka w tamtym momencie - bezcenna.
- Ale o co ci chodzi? Co ja takiego zrobiłem? - pytał się, jakby nie wiedział z kim i co robił całkiem niedawno temu zresztą.
- O ty już dobrze wiesz o co chodzi! - krzyknęłam i wybiegłam z salonu. Wbiegłam do swojego pokoju, położyłam się na łóżko i zaczęłam płakać.
,, Och Jenny, przecież miałaś się nie mazać!'' - przypomniałam sobie i lekko się uspokoiłam. Usłyszałam, jak chłopak wychodzi trzaskając drzwiami, na ten dźwięk lekko mi ulżyło. Nie chciałam go wtedy na oczy oglądać. Wyszłam z pokoju.
Na korytarzu zobaczyłam kompletnie zdezorientowaną dziewczynę, pewnie nie tego się spodziewała.
- Co..? Ale jak to? Przecież wy mieliście się pogodzić! - oskarżała mnie teraz brunetka.
- Pogodzić? Czy ty siebie słyszysz? - ,, i ona przeciwko mnie'' pomyślałam.
- To na pewno jakieś nieporozumienie! Wy jesteście dla siebie stworzeni!
- Przecież sama widziałaś te sms'y! Na moim miejscu zrobiłabyś to samo! - krzyczałam.
Ponownie chciało mi się płakać, ale udało mi się powstrzymać łzy.
Zapanowała chwila ciszy. Em najwyraźniej nie wiedziała co teraz powiedzieć. Ja też już nic nie mówiłam.
- Przepraszam - usłyszałam nagle i zobaczyłam jak przyjaciółka udaje się w stronę wyjścia.
- Em, czekaj! Stój! Gdzie idziesz? - nie chciałam by wychodziła. Jej obecność była dla mnie bardzo ważna.
- Do domu - dodała cicho - Muszę sprawdzić co z bratem i rodzicami.
- Poradzą sobie bez ciebie. Proszę, zostań. - powiedziałam łapiąc ją za rękę. Spojrzała mi w oczy - Proszę.
- Jenny, wiem, że jest ci teraz ciężko, ale ja też mam swoje życie. Nawet nie wiesz jak bardzo bym chciała być teraz z tobą, ale najzwyczajniej w świecie nie mogę. Przepraszam cię za to, ale zrozum mnie. Proszę - na te słowa puściłam jej rękę i spuściłam głowę.
,,No tak, przecież nie jestem pępkiem świata, inni też mają swoje życie'' - pomyślałam i usłyszałam dźwięk zamykanych drzwi.
Kierując się w stronę salonu poczułam głód. Poszłam do kuchni, otworzyłam lodówkę i... pusto. Kompletnie nic. Tak więc z powodu burczącego brzucha pospiesznie udałam się do swojego pokoju po telefon i trochę kaski na jedzenie.
Zbiegłam na dół, założyłam czerwone trampki na nogi, wyciągnęłam pierwszy lepszy rower z garażu (zapewne Lucy) i pojechałam do najbliższego sklepu.
Wzięłam koszyczek i skierowałam się do działu z owocami i warzywami. Tak, tak...zaczynam się zdrowo odżywiać, a w związku z tym przechodzę na dietę xd.
Nagle poczułam jak ktoś mnie łapie za ramię, odwróciłam się, by zobaczyć kto to i ujrzałam...
_____________________________________________
Jak myślicie, kogo zobaczyła Jenny?
poniedziałek, 30 kwietnia 2012
Rozdział 17
Po 3 godzinach harówy jakoś ogarnęłyśmy ten cały bajzel i padłyśmy na kanapę ze zmęczenia.
- Ochh! Nie wyrabiam! Co wyście tu robili? - zapytała sapiąca Emily.
Zaśmiałam się.
- Na pewno nie to o czym teraz myślisz - odpowiedziałam łapiąc głęboki oddech, na co obie wybuchłyśmy niepohamowanym śmiechem.
- Która godzina? - zapytała Em.
- Nie wiem, chyba jakoś koło 19:00 może. Nie wiem... - rzekłam, kiedy nagle usłyszałyśmy dzwonek telefonu.
- Odbierz.
- Ale ja wcale nie mam takiego dzwonka - powiedziałam lekko przestraszona i obie jak oparzone wstałyśmy z kanapy. Z czystej ciekawości schyliłyśmy się pod kanapę, bo stamtąd właśnie dobiegał dźwięk.
- Któryś z chłopców musiał najwidoczniej zostawić telefon! - nagle zorientowałam się, czyj on może być.
Niewiele więcej myśląc spojrzałam na wyświetlacz czarnego IPhone'a i zobaczyłam 5 nieodebranych wiadomości. Ciekawa byłam od kogo one są.
- Otwórz je, nikt się nawet nie zorientuje, że były otwierane, jeśli je potem usuniesz. - zachęcała mnie Emily widząc moją ciekawość.
- Ale ja nie jestem pewna czy tak można. To byłoby chamskie!- próbowałam jakoś wybić sobie z głowy ten pomysł. I może nawet by mi się to udało, gdyby w pobliżu mnie nie było Em. A mianowicie, kiedy wyciągałam swój telefon by poinformować chłopaków o zgubie ona zabrała mi IPhone'a z ręki i je przeczytała. Ich treść obie nas bardzo zaskoczyła...
W tamtej chwili coś się we mnie przełamało. Próbowałam być twarda, ale ostatnie wydarzenia sprawiły, że nie potrafiłam.
- Kim do diabła jest ta Sisi? - nie ukrywałam swojego gniewu przed przyjaciółką, złość się we mnie zagotowała. Niby nie jesteśmy z Niall'em parą, ale ja go...chyba kocham. Teraz to sobie uświadomiłam. To już nie jest zauroczenie, pragnienie swojego idola czy zwykłe podobanie się, ja się chyba naprawdę zakochałam! Szkoda tylko, że w takich okolicznościach poznałam tę prawdę. Nie chciałam go za to znać.
- No chodź już się wypłacz. Wszystko będzie dobrze, zobaczysz - pocieszała mnie Em mocno mnie przytulając. Chyba wiedziała, że między nami coś iskrzy.
- Nie Em, muszę być silna. Nadszedł czas, bym przyzwyczaiła się do tego, że mam w życiu pecha. - i to powiedziawszy otarłam łzy gęsto spływające mi po policzku i postanowiłam - jak gdyby nigdy nic- napisać sms'a do chłopaków, że mam telefon Niall'a.
Musiałam być twarda.
,, No tak, przecież on jest gwiazdą, może mieć każdą'' - biłam się tymi myślami, ale wiedziałam jedno: dość się już nacierpiałam i więcej nie zamierzam do tego wracać. Alex i rodzice przyjeżdżają niedługo, nie mogę pokazać się im w takim stanie (...) !
Przyjaciółka została u mnie na noc, byłam jej za to wdzięczna. Naprawdę jej wtedy bardzo potrzebowałam...
_____________________________________________________________
Hej Wam!
Postanowiłam, że będę dodawać zdjęcia bohaterów lub jakieś inne obrazki, by nie było aż tak monotonnie ;p.
Przepraszam, że rozdział taki trochę krótki, ale obiecuję, że zrekompensuję to Wam następnymi, dłuższymi.
Myślę, że się podoba :)
Pzdr ;*
- Ochh! Nie wyrabiam! Co wyście tu robili? - zapytała sapiąca Emily.
Zaśmiałam się.
- Na pewno nie to o czym teraz myślisz - odpowiedziałam łapiąc głęboki oddech, na co obie wybuchłyśmy niepohamowanym śmiechem.
- Która godzina? - zapytała Em.
- Nie wiem, chyba jakoś koło 19:00 może. Nie wiem... - rzekłam, kiedy nagle usłyszałyśmy dzwonek telefonu.
- Odbierz.
- Ale ja wcale nie mam takiego dzwonka - powiedziałam lekko przestraszona i obie jak oparzone wstałyśmy z kanapy. Z czystej ciekawości schyliłyśmy się pod kanapę, bo stamtąd właśnie dobiegał dźwięk.
- Któryś z chłopców musiał najwidoczniej zostawić telefon! - nagle zorientowałam się, czyj on może być.
- Otwórz je, nikt się nawet nie zorientuje, że były otwierane, jeśli je potem usuniesz. - zachęcała mnie Emily widząc moją ciekawość.
- Ale ja nie jestem pewna czy tak można. To byłoby chamskie!- próbowałam jakoś wybić sobie z głowy ten pomysł. I może nawet by mi się to udało, gdyby w pobliżu mnie nie było Em. A mianowicie, kiedy wyciągałam swój telefon by poinformować chłopaków o zgubie ona zabrała mi IPhone'a z ręki i je przeczytała. Ich treść obie nas bardzo zaskoczyła...
,,Hej Niall, może mnie nie pamiętasz, to tak dla przypomnienia powiem, że jestem tą, którą wczoraj pocałowałeś w Milkshake City. Spodobałeś mi się i chciałabym to powtórzyć ;* xxx''
,,Spotkaj się ze mną dzisiaj po południu w parku, bd czekać xxx''
,,Hej, pamiętasz mnie jeszcze? Bardzo mi ciebie tutaj brakuje :( Sisi''i inne...
W tamtej chwili coś się we mnie przełamało. Próbowałam być twarda, ale ostatnie wydarzenia sprawiły, że nie potrafiłam.
- Kim do diabła jest ta Sisi? - nie ukrywałam swojego gniewu przed przyjaciółką, złość się we mnie zagotowała. Niby nie jesteśmy z Niall'em parą, ale ja go...chyba kocham. Teraz to sobie uświadomiłam. To już nie jest zauroczenie, pragnienie swojego idola czy zwykłe podobanie się, ja się chyba naprawdę zakochałam! Szkoda tylko, że w takich okolicznościach poznałam tę prawdę. Nie chciałam go za to znać.
- No chodź już się wypłacz. Wszystko będzie dobrze, zobaczysz - pocieszała mnie Em mocno mnie przytulając. Chyba wiedziała, że między nami coś iskrzy.
- Nie Em, muszę być silna. Nadszedł czas, bym przyzwyczaiła się do tego, że mam w życiu pecha. - i to powiedziawszy otarłam łzy gęsto spływające mi po policzku i postanowiłam - jak gdyby nigdy nic- napisać sms'a do chłopaków, że mam telefon Niall'a.
Musiałam być twarda.
,, No tak, przecież on jest gwiazdą, może mieć każdą'' - biłam się tymi myślami, ale wiedziałam jedno: dość się już nacierpiałam i więcej nie zamierzam do tego wracać. Alex i rodzice przyjeżdżają niedługo, nie mogę pokazać się im w takim stanie (...) !
Przyjaciółka została u mnie na noc, byłam jej za to wdzięczna. Naprawdę jej wtedy bardzo potrzebowałam...
_____________________________________________________________
Hej Wam!
Postanowiłam, że będę dodawać zdjęcia bohaterów lub jakieś inne obrazki, by nie było aż tak monotonnie ;p.
Przepraszam, że rozdział taki trochę krótki, ale obiecuję, że zrekompensuję to Wam następnymi, dłuższymi.
Myślę, że się podoba :)
Pzdr ;*
niedziela, 29 kwietnia 2012
Rozdział 16
Gdy chłopcy opuścili teraz już tak jakby MÓJ dom (ciocia na nikogo go nie przepisała, a obecnie tylko ja w nim przebywałam, więc...) nie wiem czemu, ale zaczęłam się śmiać sama do siebie.
,,Oni naprawdę to zrobili! 1D odwiedziło mnie z własnej woli! AAAA!!!!'' - wręcz skakałam ze szczęścia. Jednak szybko przestałam, bo przypomniałam sobie o Lucy. Nie wiem jak oni to robili, ale sprawiali, że o niej zapominałam i z powrotem stawałam się tą optymistyczną i wyluzowaną Jenny, którą byłam jeszcze 2 tygodnie temu.
Z mieszanymi uczuciami poszłam do salonu ogarnąć go trochę, bo chłopcom zachciało się bawić i chata wyglądała tak, jakby przeszło przez nią tornado, DOSŁOWNIE.
- No cóż, przynajmniej będę miała co robić - powiedziałam i włączyłam radio, by umilić sobie porządki. Akurat leciała piosenka Kelly Clarkson ,,Stronger''. Bardzo ją lubiłam, więc zaczęłam ją śpiewać razem z wokalistką i sprzątać w rytm muzyki.
- ,,What doesn't kill makes you stronger (...)'' - śpiewałam i nim się spostrzegłam, a już tańczyłam z odkurzaczem.
Zaczęłam się śmiać sama do siebie.
Nagle usłyszałam za sobą głośne chrząknięcie, gwałtownie się odwróciłam w celu zidentyfikowania takowego osobnika, którym okazała się... Emily.
- O hej, miło, że jesteś. - powiedziałam i posłałam jej uśmiech.
- Tak, też się cieszę na twój widok. Widzę, że niezła imprezka była.
- Co? Nie! Chłopcy z 1D do mnie wpadli i no wiesz... - odparłam i podeszłam do radia, by go ściszyć.
- Żartujesz! - Em najwyraźniej nie mogła w to uwierzyć.
- Nie! Nie żartuję - dodałam i po chwili obie skakałyśmy i piszczałyśmy ze szczęścia jak jakieś nawiedzone fanki.
- To ja tu przychodzę cię pocieszać po tym co się stało, a ty jak widać nieźle sobie radzisz!- powiedziała, gdy już się trochę uspokoiłyśmy.
- Taa, radzę sobie - rzekłam i nagle humor mi się zepsuł. Lucy - we śnie mówiła, bym zaczęła żyć normalnie, ale jednak mimo wszystko. Chciałam z powrotem zacząć żyć normalnie i udałoby mi się to nawet, gdyby nie to, że jednak śmierć bliskiej osoby to jednak śmierć jakby nie patrzeć, czyli żałoba, a w żałobie raczej nie wypada się wygłupiać i cieszyć, ale w sumie ja dalej jestem nastolatką i chcę się właśnie wygłupiać. Ugh, nie wiem już co o tym myśleć...
Emily przytuliła mnie mocno do siebie i powiedziała: wszystko będzie dobrze.
,, Oby'' - pomyślałam i łzy, jak na zawołanie, z powrotem zaczęły napływać mi do oczu. Próbowałam je powstrzymać, ale po 3 minutach już nie dałam rady.
- Jenn, tak nie można. Zbieram cię na lody a potem jakoś razem ogarniemy ten syf. Ok?
- Ok - odpowiedziałam wycierając łzy palcami.
- No chodź - powiedziała przyjaciółka i wyszłyśmy.
Wzięłam sobie lody stracciatella (ubóstawiam je - po prostu PYCHA), a Em truskawkowe. Na nowo porócił mi humor. Zaczęłam jej opowiadać o dzisiejszym ranku, na co ona już nie mogła i wybuchła niepohamowanym śmiechem.
- No co? Każdemu może się zdarzyć! - próbowałam bronić jakoś swoją własną głupotę, ale po jakichś 2 minutach sama zaczęłam się z tego lać.
Gdy się już ogarnęłyśmy powolnym krokiem kierowałyśmy się w stronę mojego domu. Żadnej z nas nie chciało się sprzątać. Dla zmiany tematu opowiedziałam jej, że za (już) 2 dni mają przyjechać moi rodzice z Alex'em. Gdy o nim wspominałam widziałam iskierki w oczach Em. Chciało mi się z tego śmiać...
- A ładny jest? - pytała brunetka.
- Em, ogarnij się! Ślinisz się jak o nim mówię, że powoli zaczynam się ciebie bać! - powiedziałam i obie się zaśmiałyśmy.
- Och, Jenn. Nawet nie wiesz jak bardzo chciałabym miec chłopaka... - rozmarzyła się i nagle temat zszedł na boy'ów.
______________________________________________________
Ok, to tyle na dziś. Myślę, że się podoba. Wszelkie uwagi i zastrzeżenia piszcie w komentach :)
Kocham was, jesteście świetne!!!
<3 ;*
,,Oni naprawdę to zrobili! 1D odwiedziło mnie z własnej woli! AAAA!!!!'' - wręcz skakałam ze szczęścia. Jednak szybko przestałam, bo przypomniałam sobie o Lucy. Nie wiem jak oni to robili, ale sprawiali, że o niej zapominałam i z powrotem stawałam się tą optymistyczną i wyluzowaną Jenny, którą byłam jeszcze 2 tygodnie temu.
Z mieszanymi uczuciami poszłam do salonu ogarnąć go trochę, bo chłopcom zachciało się bawić i chata wyglądała tak, jakby przeszło przez nią tornado, DOSŁOWNIE.
- No cóż, przynajmniej będę miała co robić - powiedziałam i włączyłam radio, by umilić sobie porządki. Akurat leciała piosenka Kelly Clarkson ,,Stronger''. Bardzo ją lubiłam, więc zaczęłam ją śpiewać razem z wokalistką i sprzątać w rytm muzyki.
- ,,What doesn't kill makes you stronger (...)'' - śpiewałam i nim się spostrzegłam, a już tańczyłam z odkurzaczem.
Zaczęłam się śmiać sama do siebie.
Nagle usłyszałam za sobą głośne chrząknięcie, gwałtownie się odwróciłam w celu zidentyfikowania takowego osobnika, którym okazała się... Emily.
- O hej, miło, że jesteś. - powiedziałam i posłałam jej uśmiech.
- Tak, też się cieszę na twój widok. Widzę, że niezła imprezka była.
- Co? Nie! Chłopcy z 1D do mnie wpadli i no wiesz... - odparłam i podeszłam do radia, by go ściszyć.
- Żartujesz! - Em najwyraźniej nie mogła w to uwierzyć.
- Nie! Nie żartuję - dodałam i po chwili obie skakałyśmy i piszczałyśmy ze szczęścia jak jakieś nawiedzone fanki.
- To ja tu przychodzę cię pocieszać po tym co się stało, a ty jak widać nieźle sobie radzisz!- powiedziała, gdy już się trochę uspokoiłyśmy.
- Taa, radzę sobie - rzekłam i nagle humor mi się zepsuł. Lucy - we śnie mówiła, bym zaczęła żyć normalnie, ale jednak mimo wszystko. Chciałam z powrotem zacząć żyć normalnie i udałoby mi się to nawet, gdyby nie to, że jednak śmierć bliskiej osoby to jednak śmierć jakby nie patrzeć, czyli żałoba, a w żałobie raczej nie wypada się wygłupiać i cieszyć, ale w sumie ja dalej jestem nastolatką i chcę się właśnie wygłupiać. Ugh, nie wiem już co o tym myśleć...
Emily przytuliła mnie mocno do siebie i powiedziała: wszystko będzie dobrze.
,, Oby'' - pomyślałam i łzy, jak na zawołanie, z powrotem zaczęły napływać mi do oczu. Próbowałam je powstrzymać, ale po 3 minutach już nie dałam rady.
- Jenn, tak nie można. Zbieram cię na lody a potem jakoś razem ogarniemy ten syf. Ok?
- Ok - odpowiedziałam wycierając łzy palcami.
- No chodź - powiedziała przyjaciółka i wyszłyśmy.
Wzięłam sobie lody stracciatella (ubóstawiam je - po prostu PYCHA), a Em truskawkowe. Na nowo porócił mi humor. Zaczęłam jej opowiadać o dzisiejszym ranku, na co ona już nie mogła i wybuchła niepohamowanym śmiechem.
- No co? Każdemu może się zdarzyć! - próbowałam bronić jakoś swoją własną głupotę, ale po jakichś 2 minutach sama zaczęłam się z tego lać.
Gdy się już ogarnęłyśmy powolnym krokiem kierowałyśmy się w stronę mojego domu. Żadnej z nas nie chciało się sprzątać. Dla zmiany tematu opowiedziałam jej, że za (już) 2 dni mają przyjechać moi rodzice z Alex'em. Gdy o nim wspominałam widziałam iskierki w oczach Em. Chciało mi się z tego śmiać...
- A ładny jest? - pytała brunetka.
- Em, ogarnij się! Ślinisz się jak o nim mówię, że powoli zaczynam się ciebie bać! - powiedziałam i obie się zaśmiałyśmy.
- Och, Jenn. Nawet nie wiesz jak bardzo chciałabym miec chłopaka... - rozmarzyła się i nagle temat zszedł na boy'ów.
______________________________________________________
Ok, to tyle na dziś. Myślę, że się podoba. Wszelkie uwagi i zastrzeżenia piszcie w komentach :)
Kocham was, jesteście świetne!!!
<3 ;*
Rozdział 15
Następnego dnia obudziłam się z podkrążonymi oczami, rozmazanym tuszem i lekko opuchniętą twarzą. Nie miałam na nic ochoty, a tym bardziej siły. Czułam się beznadziejnie.
Spojrzałam na wyświetlacz telefonu w celu sprawdzenia godziny, była 12:03, a oprócz tego jedna wiadomość od nieznajomego numeru. Z czystej ciekawości sprawdziłam, a brzmiała ona tak:
,,Uff'' - pomyślałam siadając na kanapie. Długo jednak sobie nie posiedziałam, bo chwilę później usłyszałam dzwonek do drzwi.
- Chłopaki wchodźcie! - krzyknęłam, nie chciało mi się ruszać z miejsca, bo się akurat wygodnie rozsiadłam. Tak, tak - leniwa jestem.
Niall: Cześć, lepiej ci już?
Ja: No trochę, dzięki, że pytasz. - posłałam mu lekki uśmiech i przywitałam się z resztą zespołu - A wy chyba musicie się bardzo nudzić skoro chcieliście mnie odwiedzić.
Na te słowa chłopcy ryknęli śmiechem. Już wcześniej byli w dobrych humorach, ale teraz nie przestawali się śmiać.
,, O co im chodzi? Przecież to nie było śmieszne'' - pomyślałam i zrobiłam jedną z moich głupich min.
Harry: Nie no akurat dzisiaj mamy wolne a jak Niall opowiedział nam o twojej ciotce to postanowiliśmy wpaść cię pocieszyć.
Zayn: Martwimy się o ciebie.
Ja: Niepotrzebnie. Jakoś sobie radzę - wymusiłam na sobie uśmiech, ale musiał mi chyba wyjść dość sztucznie, bo chłopcy odpowiedzieli tylko ironiczne ,, taa jasne'' .
Ja: Siadajcie, co tak stoicie? - zapytałam widząc ich stojących i gapiących się na mnie. Poczułam się trochę niezręcznie.
Chłopcy posłusznie usiedli na kanapie a ja ich przeprosiłam na chwilę i poszłam do kuchni po kawę i ciastka.
Niall: Czekaj, pójdę z tobą - zasugerował blondyn, na co ja się zgodziłam. Czułam, że czegoś chce.
Gdy byliśmy już sami w kuchni blondyn złapał moją rękę i lekko przyciągnął do siebie.
Ja: Co robisz? - zapytałam nie wiedząc o co może mu chodzić.
Niall: Wiesz, no ja, bo ten, no... - zaczął się jąkać.
Ja: Niall?
Niall: Tak?
Ja: Spójrz mi w oczy i spokojnie powiedz czego chcesz. - powiedziałam, wydało mi się to takie zabawne i słodkie zarazem.
Nial: No bo no ja... ten no.. Czy ja ci się podobam? - dobra, spodziewałam się wszystkiego, ale nie tego.
Teraz to ja zaczęłam się jąkać i rumienić.
- Co wy tu tak długo robicie? - nagle zupełnie niespodziewanie do kuchni wparował Harry z Lou. Byłam im za to wdzięczna, bo nie wiedziałam co mu odpowiedzieć. Oczywiście, że mi się podobał, ale nie byłam pewna jak zareaguje na moją odpowiedź.
Ja: Już mieliśmy wychodzić. Niall, bądź tak dobry i weź tamte filiżanki. - powiedziałam wymijająco i się odwróciłam, by chłopcy nie zauważyli mojej czerwonej już twarzy. Wzięłam pierwsze lepsze ciastka i razem z pozostałymi skierowałam się do salonu.
Liam i Zayn akurat zawzięcie o czymś rozmawiali, nie wiedziałam o czym, ale słysząc niektóre skrawki zdań to chodziło o jakąś dziewczynę. Zapewne Danniele.
Po trzech godzinach wszyscy poczuliśmy głód, więc postanowiliśmy zamówić pizzę. Niall raczej unikał mojego wzroku, ja też czułam się teraz trochę niekomfortowo, co jakiś czas przyłapywałam także jak Harry się na mnie patrzy, uśmiechałam się więc wtedy do niego, a ten robił to samo. Blondyn musiał to chyba zauważyć, bo nie odzywał się w ogóle do Harry'ego. Było mi miło, że mój ulubiony zespół z własnej woli poświęca mi swój czas.
Spojrzałam na wyświetlacz telefonu w celu sprawdzenia godziny, była 12:03, a oprócz tego jedna wiadomość od nieznajomego numeru. Z czystej ciekawości sprawdziłam, a brzmiała ona tak:
Hej, tu Niall. Mógłbym wpaść dzisiaj do ciebie z chłopakami? Martwimy się o ciebie,,Skąd on ma mój numer?'' - jakoś nie przypominałam sobie, bym mu go dawała. No ale nie zastanawiając się nad tym dłużej szybko odpisałam mu:
No okej. Będę czekaćW odpowiedzi napisał, o której będą, nie miałam za wiele czasu, ale też byłam zmęczona, więc moje ruchy były powolne. Nie kontaktowałam jeszcze za bardzo, a w skutku tego zamiast pasty do zębów wzięłam maść na zaczerwienienia, zamiast perfumy popsikałam się suchym szamponem, ubrałam buty na odwrót i było jeszcze wiele, wiele innych takich wpadek, ale długo by wymieniać. W końcu jakoś doszłam do siebie i byłam w stanie się jakoś ,,normalnie'' ubrać i uczesać.
,,Uff'' - pomyślałam siadając na kanapie. Długo jednak sobie nie posiedziałam, bo chwilę później usłyszałam dzwonek do drzwi.
- Chłopaki wchodźcie! - krzyknęłam, nie chciało mi się ruszać z miejsca, bo się akurat wygodnie rozsiadłam. Tak, tak - leniwa jestem.
Niall: Cześć, lepiej ci już?
Ja: No trochę, dzięki, że pytasz. - posłałam mu lekki uśmiech i przywitałam się z resztą zespołu - A wy chyba musicie się bardzo nudzić skoro chcieliście mnie odwiedzić.
Na te słowa chłopcy ryknęli śmiechem. Już wcześniej byli w dobrych humorach, ale teraz nie przestawali się śmiać.
,, O co im chodzi? Przecież to nie było śmieszne'' - pomyślałam i zrobiłam jedną z moich głupich min.
Harry: Nie no akurat dzisiaj mamy wolne a jak Niall opowiedział nam o twojej ciotce to postanowiliśmy wpaść cię pocieszyć.
Zayn: Martwimy się o ciebie.
Ja: Niepotrzebnie. Jakoś sobie radzę - wymusiłam na sobie uśmiech, ale musiał mi chyba wyjść dość sztucznie, bo chłopcy odpowiedzieli tylko ironiczne ,, taa jasne'' .
Ja: Siadajcie, co tak stoicie? - zapytałam widząc ich stojących i gapiących się na mnie. Poczułam się trochę niezręcznie.
Chłopcy posłusznie usiedli na kanapie a ja ich przeprosiłam na chwilę i poszłam do kuchni po kawę i ciastka.
Niall: Czekaj, pójdę z tobą - zasugerował blondyn, na co ja się zgodziłam. Czułam, że czegoś chce.
Gdy byliśmy już sami w kuchni blondyn złapał moją rękę i lekko przyciągnął do siebie.
Ja: Co robisz? - zapytałam nie wiedząc o co może mu chodzić.
Niall: Wiesz, no ja, bo ten, no... - zaczął się jąkać.
Ja: Niall?
Niall: Tak?
Ja: Spójrz mi w oczy i spokojnie powiedz czego chcesz. - powiedziałam, wydało mi się to takie zabawne i słodkie zarazem.
Nial: No bo no ja... ten no.. Czy ja ci się podobam? - dobra, spodziewałam się wszystkiego, ale nie tego.
Teraz to ja zaczęłam się jąkać i rumienić.
- Co wy tu tak długo robicie? - nagle zupełnie niespodziewanie do kuchni wparował Harry z Lou. Byłam im za to wdzięczna, bo nie wiedziałam co mu odpowiedzieć. Oczywiście, że mi się podobał, ale nie byłam pewna jak zareaguje na moją odpowiedź.
Ja: Już mieliśmy wychodzić. Niall, bądź tak dobry i weź tamte filiżanki. - powiedziałam wymijająco i się odwróciłam, by chłopcy nie zauważyli mojej czerwonej już twarzy. Wzięłam pierwsze lepsze ciastka i razem z pozostałymi skierowałam się do salonu.
Liam i Zayn akurat zawzięcie o czymś rozmawiali, nie wiedziałam o czym, ale słysząc niektóre skrawki zdań to chodziło o jakąś dziewczynę. Zapewne Danniele.
Po trzech godzinach wszyscy poczuliśmy głód, więc postanowiliśmy zamówić pizzę. Niall raczej unikał mojego wzroku, ja też czułam się teraz trochę niekomfortowo, co jakiś czas przyłapywałam także jak Harry się na mnie patrzy, uśmiechałam się więc wtedy do niego, a ten robił to samo. Blondyn musiał to chyba zauważyć, bo nie odzywał się w ogóle do Harry'ego. Było mi miło, że mój ulubiony zespół z własnej woli poświęca mi swój czas.
piątek, 27 kwietnia 2012
Rozdział 14
- Nie! To nie może być prawda!!! - krzyczałam zakrywając dłońmi swoje zapłakane oczy. - Dlaczego akurat ona?! - darłam się w kółko.
Patrząc na martwe, białe ciało mojej cioci nie wierzyłam, że to może być prawdą. Jej śmierć i zaginięcie. Starałam się myśleć o tym jak o złym śnie, koszmarze, który zaraz się skończy, ale to nie było takie łatwe, bo fakty były najlepszym dowodem na to, że to jest właśnie pieprzona rzeczywistość.
- Czyli to jednak jest pańska ciocia. W takim razie musi jeszcze pani podpisać jeden papierek zatwierdzający i będzie pani wolna. Mam tylko nadzieję, że jest ktoś z panią, bo w takim stanie jakim jest pani teraz na pewno panią nie wypuszczę. - usłyszałam od policjanta i nie umiejąc ani nawet na moment zatrzymać łez pokiwałam tylko głową na tak.
- Świetnie. A gdzie jest ta osoba? Lepiej żeby się panią zajęła, bo w takim stanie człowiek robi różne głupoty.
- Ja tu się dowiaduję, że moja ciotka nie żyje, a pan mi tu teraz będzie mówił o głupotach?! - wykrzyczałam mu prosto w twarz i wybiegłam na korytarz. W tamtej chwili żałowałam, że w ogóle przyjechałam do tego Londynu....
*Z PERSPEKTYWY NIALL'A*
Czekałem właśnie przed autem myśląc, jak okropnie musi się teraz czuć Jenny, kiedy zobaczyłem jak jeden policjant chodzi po parkingu, ewidentnie czegoś lub kogoś szukał.
- Przepraszam, czy pan przyjechał z panną Jenny Laverence? - usłyszałem nagle.
- Tak. A o co chodzi? - spytałem. Wydawało mi się to dziwne,że funkcjonariusz policji chodzi i mnie szuka po parkingu, no ale okej, poszedłem za nim na komisariat.
Wchodząc przez drzwi czułem się trochę dziwnie, ale gdy tylko ujrzałem na korytarzu zapłakaną Jenn szybko do niej podbiegłem i przytuliłem. Nawet na mnie nie spojrzała. Domyślałem się, że musiało się stać coś strasznego, ale jeszcze nie wiedziałem co...
*Z PERSPEKTYWY JENNY*
Siedziałam tam i płakałam, aż nagle poczułam jak ktoś mnie obejmuje. Nie miałam siły spojrzeć kto to, ale domyśliłam się po zapachu, że to Niall.
Po jakichś 5 min podszedł do nas komendant Owen z takowym papierkiem i wodą mówiąc, że to na uspokojenie. Wypiłam ją od razu ale nie poczułam większej ulgi. Podpisałam co trzeba było i razem z blondynem opuściliśmy budynek.
Podwiózł mnie pod dom i już chciał wejść do środka, kiedy grzecznie mu podziękowałam i powiedziałam, że chcę zostać teraz sama. W końcu musiałam jeszcze o tym całym zdarzeniu poinformować rodziców i Alex'a, a ci pewnie by chcieli bym z powrotem wróciła do domu. Ja tego nie chciałam, w końcu wakacje to wakacje, co z tego, że mam żałobę, wolę ten czas spędzić tutaj SAMA niż tam z NIMI. Poza tym poznałam Emily i Luke'a. Oni na pewno nie zostawiliby mnie na pastwę losu, przynajmniej mam taką nadzieję.
Wyciągnęłam czarnego samsunga z kieszeni, wyszukałam numer mamy i kliknęłam zieloną słuchawkę.
Wiedziałam, że to będzie trudna rozmowa, ale tak czy siak musiałam ją odbyć, więc wolałam, by to stało się teraz.
Rozmawiałam z nimi (najpierw z mamą a potem z tatą, nawet z Alex'em - martwił się o mnie), a oni - tak jak myślałam - chcieli mnie ściągnąć do siebie z powrotem. Namawiałam ich by nie i ostatecznie wyszło na to, że przyjadą tu całą trójką za 3 dni na pogrzeb i wtedy zobaczymy, co będzie dalej.
Myślałam tak jeszcze o tym wszystkim i poczułam, że robię się śpiąca. Zasnęłam na kanapie. Śniła mi się Lucy, mówiła, że przeprasza, ale ta cała sytuacja ją przerosła i po prostu najzwyczajniej w świecie nie miała innego wyjścia. Kazała pozdrowić rodzinę i się nie martwić, a potem dodała, że teraz jest szczęśliwa. Obudziłam się...
,,Ciociu, ciociu, coś ty najlepszego narobiła?! '' - pomyślałam i karciłam się w myślach, że może jakbym była wtedy z nią, to do takiej katastrofy by nie doszło. Ponownie się rozpłakałam, ale teraz nie tylko ze smutku, rozpłakałam się także z bezradności, która mnie teraz ogarniała. -Co ja teraz zrobię? - powiedziałam i postanowiłam się przejść.
środa, 25 kwietnia 2012
Rozdział 13
Trochę bolały mnie jeszcze nogi, ale jak sam Niall powiedział: ,,muszę zostać na obserwacji'', a obserwacja nie jest już chyba przecież aż tak ważna, no nie?
,,Poradzę sobie jakoś'' - myślałam, musiałam, w końcu dalej sprawa o cioci Lucy pozostaje niewyjaśniona.
Spojrzałam na zegarek, była 12:00. Niall uparł się, że mnie odwiezie pod dom, a potem na policję. No cóż, zgodziłam się. Blondyn miał się u mnie wstawić o 12:30. Czekałam na niego siedząc na łóżku szpitalnym i myśląc, czy dobrze robię. Może tak miało być? Może zniknięcie Lucy nie jest bezpodstawne? W końcu przecież nic nie dzieje się bez powodu... Te myśli nie dawały mi spokoju.
- Hej piękna, gotowa? - usłyszałam nagle głos chłopaka. Nie powiem, miał cudny głos. Rozmarzyłam się... - Hmm...?
- Co? - po chwili się ogarnęłam.
- Gotowa? - Niall spokojnie powtórzył pytanie wlepiając we mnie te swoje piękne niebieskie oczyska.
- Tak, tak jestem. Możemy już iść. - oznajmiłam i wyszliśmy ze szpitala.
Gdy wsiadaliśmy do ciemnego auta blondyna zapanowała niezręczna cisza. Nie miałam ochoty teraz na żadne rozmowy, moje myśli zaprzątały mi teraz głowę, jak się zapewne łatwo domyślić - o Lucy.
Chłopak chyba wyczuł, że coś się stało, bo od razu zapytał, czy wszystko dobrze.
- Tak, jest po prostu wspaniale. Moje ,,niby'' wymarzone wakacje, a ciotka, z którą nie widziałam się od lat nagle gdzieś znika, nikt nie wie gdzie ona jest i w dodatku nie wiadomo co z nią, a ty się jeszcze pytasz, czy jest dobrze? Pomyśl chwilę! - dodałam oschle, poczułam jak łzy napływają mi do oczu.
- Przepraszam, że spytałem - odpowiedział zmieszany blondyn. Widocznie nie spodziewał się takiej odpowiedzi.
Popatrzyłam na niego przepraszająco, nie chciałam go zranić, ale nie rozumiałam też, czemu zadaje takie oczywiste pytania. Niall obrócił się w moją stronę i ciepło powiedział:
- Spokojnie, nie gniewam się. Rozumiem, że się o nią martwisz...
Odetchnęłam z ulgą.
- ...tylko, nie rozumiem jednej rzeczy - dodał po chwili.
- Jakiej? - zaciekawiło mnie jego rozumowanie.
- No bo jaki ona mogła mieć motyw do zostawienia cię samej w całkiem nieznanym ci mieście. Przecież to chore. Chyba, że ona...
- Nie, ona nie jest chora psychicznie jeśli o to ci chodzi - nie pozwoliłam mu dokończyć i obróciłam się w stronę szyby okna.
- Nie to miałem na myśli... - nie dokończył swojej wypowiedzi, bo już byliśmy na miejscu.
Wysiadłam z samochodu i szybkim krokiem udałam się na komisariat zostawiając chłopaka w tyle. Nie powiem, bolały mnie nogi, ale wolałam znosić ten ból i wiedzieć co się dzieje z moją rodziną, niż leżeć w szpitalu nic nie robiąc i udawać, że żadna taka sytuacja nie miała miejsca.
Weszłam do środka, pewien miły policjant zaprosił mnie do środka gabinetu komendanta Owena.
- Dzień dobry - powiedziałam.
- Dzień dobry.
- No i co z nią? Wiadomo już coś w tej sprawie?
- Lepiej będzie jak pani siądzie, panno Laverence.
Przeraziłam się na te słowa. Moje myśli snuły już najczarniejsze scenariusze tego, co mogłam za chwilę usłyszeć.
- Chyba nie powie mi pan, że ona...że ciocia, że umarła...? - do oczu ponownie napływały mi łzy, nie chciałam, aby to była prawda.
- Niestety...Znaleźliśmy pańską ciotkę dzisiaj w nocy na cmentarzu, obok nagrobka jej męża, martwą. Prawdopodobnie było to samobójstwo, ale dla pewności musimy przeprowadzić sekcję zwłok. A, i jeszcze musi pani potwierdzić, czy to ona, tak na wszelki wypadek. - powiedział policjant spuszczając głowę. Nie za miło jest mówić komuś, że ktoś mu zmarł. - Przykro nam...
Rozpłakałam się na dobre.
- Wam jest przykro? - zapytałam płacząc, a raczej wylewając fontannę łez. - Czy pan wie, jak to jest?
Komendant nie odpowiedział, pokiwał tylko znacząco głową do drugiego mężczyzny policjanta, który na znak jego komendy wyprowadził mnie z gabinetu podając mi szklankę wody. Poczułam jak gdzieś mnie prowadzi. Po jakichś 5 min. doszliśmy do chłodni, policjant rozkazał coś innemu, a następnie wprowadził mnie do pomieszczenia, gdzie na metalowym blacie leżało czyjeś ciało przykryte czarną folią.
- Da pani radę teraz, czy przestawić to na kiedy indziej? - zapytał nagle z troską policjant.
Powycierałam całe czerwone już oczy od łez i pokiwałam głową na znak, że dam.
,,Dobra Jenny - opanuj się. Teraz jest ostatnia nadzieja, że może policjanci się pomylili i tu leży teraz ktoś inny. Może to wcale nie Lucy...'' - myślałam ciągle.
Jakaś pani, która pracowała na tym wydziale powoli odsłaniała folię, aż w końcu okazało się, że...
__________________________________________________________
Tego się chyba nie spodziewaliście, co? Jak myślicie, kto to mógł być?
Swoje opinie piszcie w komentarzach :)
Sorry, że tak bez enterów, ale coś mi się porobiło tutaj i nie wiem jak zrobić, by znowu było normalnie. Tak więc póki nie rozgryzę co jest problemem to obawiam się, że właśnie tak będą wyglądały następne posty :(
Pzdr;*
poniedziałek, 23 kwietnia 2012
Rozdział 12
Obudziłam się w szpitalu, nie wiedziałam jak się tu znalazłam. Spojrzałam przed siebie i zauważyłam śpiącego obok mnie na krześle szpitalnym chłopaka.
- Niall? - zapytałam widząc otwierającego już oczy muzyka - Co ty tu robisz?
- Znalazłem cię przedwczoraj i ... (tu nie dokończył, bo mu przerwałam)
- Ale jak to ,,przedwczoraj''? - spytałam z niedowierzaniem.
- No tak to, przedwczoraj. Straciłaś dużo krwi, dlatego zemdlałaś. Trudno cię było w ogóle wybudzić, ale cieszę się, że jednak się obudziłaś. - posłał mi serdeczny uśmiech.
No tak, teraz zaczęłam sobie wszystko po kolei przypominać. Zniknięcie ciotki, pójście na policję i to załamanie nerwowe. Odruchowo popatrzyłam pod kołdrę na swoje nogi. Były całe w bandażach. Chciałam nimi poruszyć, ale nie mogłam. Bardzo mnie bolały.
- Zawołam doktora - powiedział Niall widząc moje wykrzywienie z bólu i wyszedł po takowego.
,,Ale ze mnie idiotka'' - pomyślałam. Zawsze twierdziłam, że cięcie się jest ostatnią rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobię kiedy będzie źle, a tu proszę - długo nie trzeba było czekać, aby do tego doszło. Byłam przez to zła sama na siebie.
- Już jestem! - z moich rozmyślań nad moim zachowaniem wyrwał mnie przejęty głos blondyna.
Doktor wyprosił z sali chłopaka w celu zbadania mnie. Ten trochę się opierał, ale ostatecznie wyszedł. Lekarz ocenił stan zdrowia moich nóg i stan psychiczny ( dalej byłam niezwykle rozdrażniona tym, że Lucy nie ma przy mnie teraz). Okazało się, że na odłamku z butelki było niezwykle dużo bakterii powodujących różne choroby, i że jakby Niall zjawił się choćby 15 minut później, to możliwe, że doszłoby nawet do amputacji. Przeraziłam się na tę myśl. Postanowiłam, że już nigdy więcej nie popełnię takiego głupstwa. A, że chciałam byż wytrwała w postanowieniach, to powiedziałam sobie również, że będę trzymać się z dala od szklanych butelek. Tak na wszelki wypadek.
Po wyjściu pracownika służby zdrowia Niall wrócił do mnie do sali z powrotem.
- I jak? - zapytał. Widać było po jego minie, że nie odpuści. W sumie normalnie jako ich fanka powinnam była się z tego cieszyć, że mój idol się mną interesuje, ale ze względu na taką a nie inną sytuację z ciocią Lucy jakoś zbytnio mnie to nie obchodziło.
- Serio AŻ TAK cię to interesuje?
Chłopak wyglądał na zdziwionego moją reakcją.
- Po prostu się o ciebie martwię, no wiesz, wtedy gdy cię znalazłem wyglądałaś nieciekawie. MARTWIŁEM SIĘ! - to ostatnie zdanie prawie wykrzyczał.
Samoistnie się uśmiechnęłam, nie wiem czemu, ale jego troska o mnie sprawiła, że poczułam się chciana. Takie miłe uczucie wtedy mnie ogarnęło, że no po prostu nie mogłam się nie uśmiechnąć.
- A co z Lucy? - nagle przypomniałam sobie o zaginionej. - Jaką Lucy? - nie no, jego zdezorientowana mina wyglądała teraz tak słodko, że mało brakowało, a bym zrobiła mu zdjęcie w celu uwiecznienia jej.
- No Lucy, moja ciotka. Muszę pojechać na policję, to pilne.
- Ale nie możesz. Jeszcze przez tydzień musisz zostać na obserwacji. - blondyn mówił teraz stanowczym głosem, jak troskliwy ojciec.
- To wypiszę się na własne życzenie! Ja po prostu muszę. Ty tego nie zrozumiesz... - posmutniałam. - To mi to wytłumacz. - Kiedy ciebie to pewnie wcale nie zainteresuje a dla mnie jest piekielnie ważne. - No to o co chodzi? Może ja będę mógł pomóc? - Nie raczej nie... - odpowiedziałam i odwróciłam się w druga stronę, do okna. Łzy same zaczęły mi spływać po policzku. ,,Ale z ciebie mazgaj Jenny! Przy swoim idolu będziesz się rozklejać...'' - karciłam się w myślach. A może rzeczywiście będzie lepiej, jak się komuś wygadam? Jak mu o wszystkim opowiem? Nie wytrzymałam w końcu, a jego nalegania przyczyniły się jeszcze tylko do tego - opowiedziałam mu całą historię. Z wszystkimi szczegółami. Począwszy od powrotu z ich koncertu i nowymi znajomościami z Chris'em i Diego (jak o nich opowiadałam, to wydawać by się mogło, że Niall robi się zazdrosny ) aż do momentu, kiedy on mnie znalazł. Resztę przecież już znał. Gdy skończyłam mu to wszystko opowiadać chłopak wyglądał na zaciekawionego i (niestety) dalej upierał się przy swoim, by zostać do końca na obserwacji. - Ugh, Niall zrozum! Nie mogę! - wykrzyczałam, a on już się nie odzywał. ,, O matko, przestraszyłam swojego idola!'' - pomyślałam i w głębi duszy się cieszyłam, że dał już sobie z tym spokój. ___________________________________ No, więcej to więcej. Podoba się?
- Niall? - zapytałam widząc otwierającego już oczy muzyka - Co ty tu robisz?
- Znalazłem cię przedwczoraj i ... (tu nie dokończył, bo mu przerwałam)
- Ale jak to ,,przedwczoraj''? - spytałam z niedowierzaniem.
- No tak to, przedwczoraj. Straciłaś dużo krwi, dlatego zemdlałaś. Trudno cię było w ogóle wybudzić, ale cieszę się, że jednak się obudziłaś. - posłał mi serdeczny uśmiech.
No tak, teraz zaczęłam sobie wszystko po kolei przypominać. Zniknięcie ciotki, pójście na policję i to załamanie nerwowe. Odruchowo popatrzyłam pod kołdrę na swoje nogi. Były całe w bandażach. Chciałam nimi poruszyć, ale nie mogłam. Bardzo mnie bolały.
- Zawołam doktora - powiedział Niall widząc moje wykrzywienie z bólu i wyszedł po takowego.
,,Ale ze mnie idiotka'' - pomyślałam. Zawsze twierdziłam, że cięcie się jest ostatnią rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobię kiedy będzie źle, a tu proszę - długo nie trzeba było czekać, aby do tego doszło. Byłam przez to zła sama na siebie.
- Już jestem! - z moich rozmyślań nad moim zachowaniem wyrwał mnie przejęty głos blondyna.
Doktor wyprosił z sali chłopaka w celu zbadania mnie. Ten trochę się opierał, ale ostatecznie wyszedł. Lekarz ocenił stan zdrowia moich nóg i stan psychiczny ( dalej byłam niezwykle rozdrażniona tym, że Lucy nie ma przy mnie teraz). Okazało się, że na odłamku z butelki było niezwykle dużo bakterii powodujących różne choroby, i że jakby Niall zjawił się choćby 15 minut później, to możliwe, że doszłoby nawet do amputacji. Przeraziłam się na tę myśl. Postanowiłam, że już nigdy więcej nie popełnię takiego głupstwa. A, że chciałam byż wytrwała w postanowieniach, to powiedziałam sobie również, że będę trzymać się z dala od szklanych butelek. Tak na wszelki wypadek.
Po wyjściu pracownika służby zdrowia Niall wrócił do mnie do sali z powrotem.
- I jak? - zapytał. Widać było po jego minie, że nie odpuści. W sumie normalnie jako ich fanka powinnam była się z tego cieszyć, że mój idol się mną interesuje, ale ze względu na taką a nie inną sytuację z ciocią Lucy jakoś zbytnio mnie to nie obchodziło.
- Serio AŻ TAK cię to interesuje?
Chłopak wyglądał na zdziwionego moją reakcją.
- Po prostu się o ciebie martwię, no wiesz, wtedy gdy cię znalazłem wyglądałaś nieciekawie. MARTWIŁEM SIĘ! - to ostatnie zdanie prawie wykrzyczał.
Samoistnie się uśmiechnęłam, nie wiem czemu, ale jego troska o mnie sprawiła, że poczułam się chciana. Takie miłe uczucie wtedy mnie ogarnęło, że no po prostu nie mogłam się nie uśmiechnąć.
- A co z Lucy? - nagle przypomniałam sobie o zaginionej. - Jaką Lucy? - nie no, jego zdezorientowana mina wyglądała teraz tak słodko, że mało brakowało, a bym zrobiła mu zdjęcie w celu uwiecznienia jej.
- No Lucy, moja ciotka. Muszę pojechać na policję, to pilne.
- Ale nie możesz. Jeszcze przez tydzień musisz zostać na obserwacji. - blondyn mówił teraz stanowczym głosem, jak troskliwy ojciec.
- To wypiszę się na własne życzenie! Ja po prostu muszę. Ty tego nie zrozumiesz... - posmutniałam. - To mi to wytłumacz. - Kiedy ciebie to pewnie wcale nie zainteresuje a dla mnie jest piekielnie ważne. - No to o co chodzi? Może ja będę mógł pomóc? - Nie raczej nie... - odpowiedziałam i odwróciłam się w druga stronę, do okna. Łzy same zaczęły mi spływać po policzku. ,,Ale z ciebie mazgaj Jenny! Przy swoim idolu będziesz się rozklejać...'' - karciłam się w myślach. A może rzeczywiście będzie lepiej, jak się komuś wygadam? Jak mu o wszystkim opowiem? Nie wytrzymałam w końcu, a jego nalegania przyczyniły się jeszcze tylko do tego - opowiedziałam mu całą historię. Z wszystkimi szczegółami. Począwszy od powrotu z ich koncertu i nowymi znajomościami z Chris'em i Diego (jak o nich opowiadałam, to wydawać by się mogło, że Niall robi się zazdrosny ) aż do momentu, kiedy on mnie znalazł. Resztę przecież już znał. Gdy skończyłam mu to wszystko opowiadać chłopak wyglądał na zaciekawionego i (niestety) dalej upierał się przy swoim, by zostać do końca na obserwacji. - Ugh, Niall zrozum! Nie mogę! - wykrzyczałam, a on już się nie odzywał. ,, O matko, przestraszyłam swojego idola!'' - pomyślałam i w głębi duszy się cieszyłam, że dał już sobie z tym spokój. ___________________________________ No, więcej to więcej. Podoba się?
Rozdział 11
Na komisariacie siedziałam i czekałam aż mnie przyjmą jak na szpilkach. Tak bardzo się o nią martwiłam. W końcu to przecież moja ciotka i nie wybaczyłabym sobie, gdyby coś jej się stało.
- Może już pani wchodzić. Komendant Owen się panią zajmie. - usłyszałam nagle i pospiesznie weszłam do środka. Zachciało mi się płakać.
- Dobry wieczór - odezwał się policjant szukając czegoś w swoich notatkach.
- Dla kogo dobry dla tego dobry - rzuciłam i z trudem powstrzymałam łzy. Bardzo kochałam swoją ciotkę, nie wiem czy bym przeżyła, gdyby i jej zabrakło wśród żywych.
Komendant słysząc mój już wilgotny ton głosu spojrzał na mnie, po czym dodał z troską:
- Niech pani siądzie i mi wszystko opowie, z najdrobniejszymi szczegółami.
Zrobiłam to co mi kazał, bardzo zależało mi na tym, by jak najszybciej zajęli się tą sprawą.
- Dobrze pani zrobiła przychodząc z tym do nas. Niech się już pani nie martwi, zapewniam, że znajdziemy pani ciotkę całą i zdrową - powiedział mężczyzna i uśmiechnął się do mnie, bym się uspokoiła.
,,Oby to nie były kolejne puste słowa, tylko prawdziwe zapewnienia'' - pomyślałam po czym opuściłam komisariat i skierowałam się ku domowi, z nadzieją, że może jednak ona tam będzie, że nic tak naprawdę się nie wydarzyło i że jak wrócę do domu, to zastanę ją radosną i uśmiechniętą krzątającą się po kuchni (gastronomia była jej hobby).
Była już 23:00. Postanowiłam, że zadzwonię jeszcze raz do cioci, niestety po raz kolejny nikt nie odebrał słuchawki. Słychać było tylko odgłos oczekiwania na połączenie.
Doszłam do domu, nie było jej tam. Pomimo późnej godziny nie miałam ochoty na spanie, wręcz przeciwnie - chciałam ją odnaleźć. Poszłam do parku myśląc, że może tam ją znajdę. I choć wiedziałam, że na pewno jej tam nie będzie i tak nie traciłam nadziei.
- Proszę, ciociu. Znajdź się - powiedziałam w końcu pełnym troski i wilgotnym głosem, a do moich oczy łzy cisnęły się same - Proszę...
Cała zmęczona nieudanym poszukiwaniem i tym całym stresem z tym związanym usiadłam na pobliską ławkę. Zaczęłam płakać jak dziecko. Mimo, że bardzo tego chciałam, nie potrafiłam inaczej.
Rozejrzałam się za siebie, w parku nie było prawie nikogo, tylko może z jakichś pięciu bezdomnych śpiących na obrzeżach parku.
Spojrzałam przed siebie. Stała tam szklana butelka, pewnie po jakimś żulu czy kimś.
Zaczęłam ją delikatnie kopać nogą. Nie wiem czemu, ale coś w środku mówiło mi ,,Rozbij ją! Potłucz i weź kawałek!''. Nieświadoma wtedy niczego zrobiłam to. Nagle poczułam ból w lewej nodze. Spojrzałam na nią i ujrzałam wbity kawałek szkła w moją skórę, z którego coraz bardziej zaczęła wypływać krew. Piekło niesamowicie mocno.
Wyciągnęłam ten kawałek i wzięłam go do ręki. Poczułam, że w sumie nie mam tu już nikogo bliskiego, a samej w tak dużym mieście jakim jest Londyn przetrwać będzie ciężko. Przecież nie powiem rodzicom, co się stało z Lucy, Alex'owi też nie, bo wygada. Poczułam się kompletnie bezradna. Nic więcej nie mogłam już przecież w tej sprawie zrobić, a jednak serce podpowiadało inaczej, że ta cała bezsilność może się skończyć a ból może minąć, wystarczy tylko ten jeden kawałek szkła...
Zmęczona ciągłym i nieustannym płaczem nie myślałam już racjonalnie, logicznie... w ogóle nie myślałam.
Zamknęłam oczy, dotknęłam ostrych krawędzi odłamka, już miałam to zrobić, już było tak blisko, do zetknięcia powierzchni szkła z moją skórą na nadgarstku brakowało już dosłownie kilku mm, gdy usłyszałam krzyknięcie jakiegoś chłopaka (poznałam po niższym głosie):
- Hej, co ty robisz? Ty... czy ty krwawisz? - usłyszałam jego przerażony i zresztą znajomy głos, nie mogłam sobie tylko przypomnieć skąd go mogłam znać.
Przestraszona otworzyłam oczy opuszczając przy tym kawałek szkła, który, tak jakby do tego miało dojść, wbił się w moje udo. Przerażona widokiem moich nóg całych we krwi zemdlałam...
Obudziłam się w szpitalu (...)...
- Może już pani wchodzić. Komendant Owen się panią zajmie. - usłyszałam nagle i pospiesznie weszłam do środka. Zachciało mi się płakać.
- Dobry wieczór - odezwał się policjant szukając czegoś w swoich notatkach.
- Dla kogo dobry dla tego dobry - rzuciłam i z trudem powstrzymałam łzy. Bardzo kochałam swoją ciotkę, nie wiem czy bym przeżyła, gdyby i jej zabrakło wśród żywych.
Komendant słysząc mój już wilgotny ton głosu spojrzał na mnie, po czym dodał z troską:
- Niech pani siądzie i mi wszystko opowie, z najdrobniejszymi szczegółami.
Zrobiłam to co mi kazał, bardzo zależało mi na tym, by jak najszybciej zajęli się tą sprawą.
- Dobrze pani zrobiła przychodząc z tym do nas. Niech się już pani nie martwi, zapewniam, że znajdziemy pani ciotkę całą i zdrową - powiedział mężczyzna i uśmiechnął się do mnie, bym się uspokoiła.
,,Oby to nie były kolejne puste słowa, tylko prawdziwe zapewnienia'' - pomyślałam po czym opuściłam komisariat i skierowałam się ku domowi, z nadzieją, że może jednak ona tam będzie, że nic tak naprawdę się nie wydarzyło i że jak wrócę do domu, to zastanę ją radosną i uśmiechniętą krzątającą się po kuchni (gastronomia była jej hobby).
Była już 23:00. Postanowiłam, że zadzwonię jeszcze raz do cioci, niestety po raz kolejny nikt nie odebrał słuchawki. Słychać było tylko odgłos oczekiwania na połączenie.
Doszłam do domu, nie było jej tam. Pomimo późnej godziny nie miałam ochoty na spanie, wręcz przeciwnie - chciałam ją odnaleźć. Poszłam do parku myśląc, że może tam ją znajdę. I choć wiedziałam, że na pewno jej tam nie będzie i tak nie traciłam nadziei.
- Proszę, ciociu. Znajdź się - powiedziałam w końcu pełnym troski i wilgotnym głosem, a do moich oczy łzy cisnęły się same - Proszę...
Cała zmęczona nieudanym poszukiwaniem i tym całym stresem z tym związanym usiadłam na pobliską ławkę. Zaczęłam płakać jak dziecko. Mimo, że bardzo tego chciałam, nie potrafiłam inaczej.
Rozejrzałam się za siebie, w parku nie było prawie nikogo, tylko może z jakichś pięciu bezdomnych śpiących na obrzeżach parku.
Spojrzałam przed siebie. Stała tam szklana butelka, pewnie po jakimś żulu czy kimś.
Zaczęłam ją delikatnie kopać nogą. Nie wiem czemu, ale coś w środku mówiło mi ,,Rozbij ją! Potłucz i weź kawałek!''. Nieświadoma wtedy niczego zrobiłam to. Nagle poczułam ból w lewej nodze. Spojrzałam na nią i ujrzałam wbity kawałek szkła w moją skórę, z którego coraz bardziej zaczęła wypływać krew. Piekło niesamowicie mocno.
Wyciągnęłam ten kawałek i wzięłam go do ręki. Poczułam, że w sumie nie mam tu już nikogo bliskiego, a samej w tak dużym mieście jakim jest Londyn przetrwać będzie ciężko. Przecież nie powiem rodzicom, co się stało z Lucy, Alex'owi też nie, bo wygada. Poczułam się kompletnie bezradna. Nic więcej nie mogłam już przecież w tej sprawie zrobić, a jednak serce podpowiadało inaczej, że ta cała bezsilność może się skończyć a ból może minąć, wystarczy tylko ten jeden kawałek szkła...
Zmęczona ciągłym i nieustannym płaczem nie myślałam już racjonalnie, logicznie... w ogóle nie myślałam.
Zamknęłam oczy, dotknęłam ostrych krawędzi odłamka, już miałam to zrobić, już było tak blisko, do zetknięcia powierzchni szkła z moją skórą na nadgarstku brakowało już dosłownie kilku mm, gdy usłyszałam krzyknięcie jakiegoś chłopaka (poznałam po niższym głosie):
- Hej, co ty robisz? Ty... czy ty krwawisz? - usłyszałam jego przerażony i zresztą znajomy głos, nie mogłam sobie tylko przypomnieć skąd go mogłam znać.
Przestraszona otworzyłam oczy opuszczając przy tym kawałek szkła, który, tak jakby do tego miało dojść, wbił się w moje udo. Przerażona widokiem moich nóg całych we krwi zemdlałam...
_________________________________________________________________________________
No to taki mi dzisiaj wyszedł. Myślę, że się podoba :).
Tak się zastanawiam, czy dodawać rozdziały częściej, ale mniej więcej takiej długości jak ten, czy tak jak dotychczas, ale dłuższe. Rozmyślam nad tymi dwiema opcjami i właśnie nie wiem, która byłaby lepsza. Piszcie co o tym myślicie w komentarzach ;D.
P.S.
Powodzenia jutro na testach 3 GIM!!!!! Trzymam za Was kciuki...
Pzdr ;*
piątek, 20 kwietnia 2012
Rozdział 10
Koło niej stali jacyś chłopcy, nie znałam ich. Emily widząc mnie, powiedziała im coś (niestety nie usłyszałam co) na co oni sobie poszli. Gdy do niej podeszłam od razu zapytałam:
-Kto to był?
-Ale kto? - zapytała.
Czy ona uważa mnie za idiotkę? Chyba nawet głupi się domyśli, o kogo chodzi.
Dziewczyna widząc moją minę od razu zorientowała się, co miałam na myśli.
- Ach, oni? Poznałam ich dzisiaj rano w parku. Całkiem fajni goście.
- Aha, to spoko. - powiedziałam i uśmiechnęłam się. Ona zrobiła to samo.
- To jacy oni są i przede wszystkim, kim oni są? - spytałam w końcu umierając z ciekawości. Wydawali się być fajni, no i - ładni xd.
- Ten szatyn to Chris, a blondyn to Diego.
- Diego? - ,, dziwne imię'' pomyślałam i nie ukrywałam zaskoczenia.
- Tak, nie jest stąd, więc chyba rozumiesz...
- Tak, to wszystko wyjaśnia - powiedziałam, po czym wypytywałam ją o szczegóły i ich charakter.
Emily posłusznie na na te wszystkie pytania odpowiadała z entuzjazmem. Ani się obejrzałyśmy, a już minęły 2 godziny.
- Dobra, pora się zbierać.
- Czekaj, odprowadzę cię. - zaproponowała Emily, a ja nie zamierzałam protestować.
Szłyśmy ulicą i gadałyśmy o tym, jak spędziłyśmy dzień. Ja opowiedziałam jej o koncercie i One Direction, a ona mi co robiła dzisiaj z Chrisem i z Diego.
Z tego co mi o nich opowiadała, wywnioskowałam, że są całkiem normalni. Tacy dobrzy kumple, ale kto wie, może jednak się mylę...
Szybko doszłyśmy do mojego domu, przytuliłyśmy się na pożegnanie i umówiłyśmy na nocny spam na fb.
,, Ciociu Lucy, szykuje się nieprzespana noc!!!'' - w duchu już nie mogłam się tego doczekać.
Nastała upragniona godzina, a mianowicie - 22:59.
- Nasz nocny spam czas zacząć!!! - wykrzyknęłam na całe gardło i mogę się założyć, że tam, po drugiej stronie monitora, Emily zrobiła dokładnie to samo, co ja.
Poszłam spać o 3:43. Wymiękłam, jednak takie spamowanie nie jest stworzone dla mnie. ,, A szkoda'' - pomyślałam i zasnęłam kamiennym snem.
Obudziłam się grubo po 15:00. To i tak rekord, zważywszy na dzisiejszy spam.
Zeszłam do kuchni w celu zrobienia sobie śniadania, ale nagle zorientowałam się, że Lucy nie ma w domu.
- Pewnie gdzieś wyszła i zaraz wróci - pomyślałam i zaczęłam się brać za robienie sobie omleta.
Jednak minęła 2 godzina, 3, 4, a jej dalej nie było. Postanowiłam poszukać jakiejś karteczki, którą mogła dla mnie zostawić, ale żadnej takiej nigdzie nie było.
Zadzwoniłam do niej - nie odbierała.
- No co z nią? Gdzież ona jest?! - wykrzyczałam, bardzo się o nią martwiłam.
Była już 20.00, a jej dalej nie było.
- Idę na policję - powiedziałam i wyszłam.
-Kto to był?
-Ale kto? - zapytała.
Czy ona uważa mnie za idiotkę? Chyba nawet głupi się domyśli, o kogo chodzi.
Dziewczyna widząc moją minę od razu zorientowała się, co miałam na myśli.
- Ach, oni? Poznałam ich dzisiaj rano w parku. Całkiem fajni goście.
- Aha, to spoko. - powiedziałam i uśmiechnęłam się. Ona zrobiła to samo.
- To jacy oni są i przede wszystkim, kim oni są? - spytałam w końcu umierając z ciekawości. Wydawali się być fajni, no i - ładni xd.
- Ten szatyn to Chris, a blondyn to Diego.
- Diego? - ,, dziwne imię'' pomyślałam i nie ukrywałam zaskoczenia.
- Tak, nie jest stąd, więc chyba rozumiesz...
- Tak, to wszystko wyjaśnia - powiedziałam, po czym wypytywałam ją o szczegóły i ich charakter.
Emily posłusznie na na te wszystkie pytania odpowiadała z entuzjazmem. Ani się obejrzałyśmy, a już minęły 2 godziny.
- Dobra, pora się zbierać.
- Czekaj, odprowadzę cię. - zaproponowała Emily, a ja nie zamierzałam protestować.
Szłyśmy ulicą i gadałyśmy o tym, jak spędziłyśmy dzień. Ja opowiedziałam jej o koncercie i One Direction, a ona mi co robiła dzisiaj z Chrisem i z Diego.
Z tego co mi o nich opowiadała, wywnioskowałam, że są całkiem normalni. Tacy dobrzy kumple, ale kto wie, może jednak się mylę...
Szybko doszłyśmy do mojego domu, przytuliłyśmy się na pożegnanie i umówiłyśmy na nocny spam na fb.
,, Ciociu Lucy, szykuje się nieprzespana noc!!!'' - w duchu już nie mogłam się tego doczekać.
Nastała upragniona godzina, a mianowicie - 22:59.
- Nasz nocny spam czas zacząć!!! - wykrzyknęłam na całe gardło i mogę się założyć, że tam, po drugiej stronie monitora, Emily zrobiła dokładnie to samo, co ja.
Poszłam spać o 3:43. Wymiękłam, jednak takie spamowanie nie jest stworzone dla mnie. ,, A szkoda'' - pomyślałam i zasnęłam kamiennym snem.
Obudziłam się grubo po 15:00. To i tak rekord, zważywszy na dzisiejszy spam.
Zeszłam do kuchni w celu zrobienia sobie śniadania, ale nagle zorientowałam się, że Lucy nie ma w domu.
- Pewnie gdzieś wyszła i zaraz wróci - pomyślałam i zaczęłam się brać za robienie sobie omleta.
Jednak minęła 2 godzina, 3, 4, a jej dalej nie było. Postanowiłam poszukać jakiejś karteczki, którą mogła dla mnie zostawić, ale żadnej takiej nigdzie nie było.
Zadzwoniłam do niej - nie odbierała.
- No co z nią? Gdzież ona jest?! - wykrzyczałam, bardzo się o nią martwiłam.
Była już 20.00, a jej dalej nie było.
- Idę na policję - powiedziałam i wyszłam.
wtorek, 17 kwietnia 2012
Rozdział 9
Występ chyba naprawdę spodobał się publiczności, fanki dosyć ciepło mnie przyjęły, co mnie trochę zaskoczyło, bo spodziewałam się innej reakcji z ich strony na mój wokal.
- Wow, dziewczyno, czy ty siebie kiedyś słyszałaś? - zapytał mnie Zayn, kiedy już zeszliśmy ze sceny.
- Tak wiem, bardzo fałszuję, ale przecież przeżyliście, więc to chyba dobrze, nie? - odpowiedziałam, na co wszyscy wybuchli głośnym śmiechem - No co?
- A według ciebie to jak śpiewasz? Oceń swój głos w skali od 1 do 10. - usłyszałam rozbawionego Liam'a.
- Cóż, nie jestem piosenkarką, ani jakoś zbytnio utalentowana, ale co tam szkodzi mi trochę sobie posłodzić. Niech będzie 3/4.
- To 3 czy 4?
- 3 i pół.
Wszyscy popatrzyli na mnie z szeroko otwartymi oczami.
- No co z wami? Czemu na mnie tak patrzycie? - poczułam się trochę nieswojo, gdy oni tak wlepiali we mnie swój wzrok.
- Aż tak nisko siebie oceniasz? - spytał Niall.
- No a jak jest według was?
- No my byśmy dali ci akurat 10/10. - odpowiedział za wszystkich Harry, na co wszyscy jak na komendę przytaknęli mu kiwając głowami.
Teraz to ja otworzyłam szeroko oczy.
- No co taką minę zrobiłaś?
- Bo..wy mnie wpieniacie! - wydukałam nagle - Nie śpiewam aż tak dobrze.
- A założymy się?
- Nie.
- No więc widzisz.
- Dobra, koniec tematu. - spojrzałam na zegarek. Było już nieco późno - To ja może będę się już zbierać. - powiedziałam, na co usłyszałam chóralne ,, pa'' i wyszłam.
Na szczęście ubrania zdążyły już wyschnąć, za to okropnie się lepiłam i lekko zajeżdżałam sprite'em.
Wzięłam taksówkę, a gdy byłam już w domu, to postanowiłam się wykąpać. Cioci tak jak przypuszczałam jeszcze nie było, więc mogłam sobie pozwolić na dłuższą kąpiel.
Po wyjściu z łazienki przebrałam się w TO, a następnie postanowiłam, że pooglądam sobie telewizję.
Właśnie sięgałam po pilota, by włączyć TV, gdy nagle dostałam sms'a, był od Emily, a brzmiał on tak:
,, Hej, tu ja - Emily.
Spotkajmy się za 10 min w parku.''
Odpisałam jej ,, OK'' , wyrwałam małą kartkę z zeszytu i zostawiłam wiadomość dla Lucy, gdzie będę, bo coś mi się zdaje, że posiedzimy razem do bardzo późna.
Poszłam do parku, tam dostrzegłam czekającą już na mnie dziewczynę, jednak nie była sama. Koło niej stali...
____________________________________________________________
Trochę krótki i dziwny ten rozdział, ale ostatnio jakoś nie mam weny. Chodzę totalnie rozkojarzona i o wszystkim zapominam, dlatego jak pojawią się jakieś błędy, to szczerze za nie przepraszam.
Pzdr dla czytelników ;*
- Wow, dziewczyno, czy ty siebie kiedyś słyszałaś? - zapytał mnie Zayn, kiedy już zeszliśmy ze sceny.
- Tak wiem, bardzo fałszuję, ale przecież przeżyliście, więc to chyba dobrze, nie? - odpowiedziałam, na co wszyscy wybuchli głośnym śmiechem - No co?
- A według ciebie to jak śpiewasz? Oceń swój głos w skali od 1 do 10. - usłyszałam rozbawionego Liam'a.
- Cóż, nie jestem piosenkarką, ani jakoś zbytnio utalentowana, ale co tam szkodzi mi trochę sobie posłodzić. Niech będzie 3/4.
- To 3 czy 4?
- 3 i pół.
Wszyscy popatrzyli na mnie z szeroko otwartymi oczami.
- No co z wami? Czemu na mnie tak patrzycie? - poczułam się trochę nieswojo, gdy oni tak wlepiali we mnie swój wzrok.
- Aż tak nisko siebie oceniasz? - spytał Niall.
- No a jak jest według was?
- No my byśmy dali ci akurat 10/10. - odpowiedział za wszystkich Harry, na co wszyscy jak na komendę przytaknęli mu kiwając głowami.
Teraz to ja otworzyłam szeroko oczy.
- No co taką minę zrobiłaś?
- Bo..wy mnie wpieniacie! - wydukałam nagle - Nie śpiewam aż tak dobrze.
- A założymy się?
- Nie.
- No więc widzisz.
- Dobra, koniec tematu. - spojrzałam na zegarek. Było już nieco późno - To ja może będę się już zbierać. - powiedziałam, na co usłyszałam chóralne ,, pa'' i wyszłam.
Na szczęście ubrania zdążyły już wyschnąć, za to okropnie się lepiłam i lekko zajeżdżałam sprite'em.
Wzięłam taksówkę, a gdy byłam już w domu, to postanowiłam się wykąpać. Cioci tak jak przypuszczałam jeszcze nie było, więc mogłam sobie pozwolić na dłuższą kąpiel.
Po wyjściu z łazienki przebrałam się w TO, a następnie postanowiłam, że pooglądam sobie telewizję.
Właśnie sięgałam po pilota, by włączyć TV, gdy nagle dostałam sms'a, był od Emily, a brzmiał on tak:
,, Hej, tu ja - Emily.
Spotkajmy się za 10 min w parku.''
Odpisałam jej ,, OK'' , wyrwałam małą kartkę z zeszytu i zostawiłam wiadomość dla Lucy, gdzie będę, bo coś mi się zdaje, że posiedzimy razem do bardzo późna.
Poszłam do parku, tam dostrzegłam czekającą już na mnie dziewczynę, jednak nie była sama. Koło niej stali...
____________________________________________________________
Trochę krótki i dziwny ten rozdział, ale ostatnio jakoś nie mam weny. Chodzę totalnie rozkojarzona i o wszystkim zapominam, dlatego jak pojawią się jakieś błędy, to szczerze za nie przepraszam.
Pzdr dla czytelników ;*
poniedziałek, 16 kwietnia 2012
Rozdział 8
Nagle poczułam wodę na sobie. Otworzyłam oczy i ujrzałam 5 dobrze mi znanych twarzy przed sobą.
- Przepraszam, ale musieliśmy to zrobić. Zemdlałaś i trochę baliśmy się o siebie. - powiedział jeden z chłopaków.
Spojrzałam na siebie, byłam cała mokra.
- Spoko, nic się nie stało. Ale taka mała rada na przyszłość - nie lepiej uderzyć w policzek czy coś?! Jestem cała jakby z...- dotknęłam swojej ręki, a potem sukienki. Były lepkie. - Czy to jest sprite? - zapytałam wąchając swój nadgarstek.
- No, no tak. - odpowiedział lekko zmieszany Harry - Niall, ty głupku. Musiałeś wypić całą wodę?
- Co ja? - zapytał oburzony blondyn.
- Spokojnie chłopcy, przecież nic się nie stało. - odpowiedziałam najmilej jak tylko umiałam, nie chciałam, by kłócili się przeze mnie.
Rozejrzałam się dokoła i doszłam do wniosku, że jestem w jakimś pokoju. Jeszcze nie byłam w tym miejscu, więc trochę się przestraszyłam.
- A tak w ogóle to gdzie ja jestem? - spytałam w końcu.
- W naszej garderobie.
- Aha, a co z koncertem? - nagle przypomniałam sobie, po co w ogóle tu przyszłam.
- 5 min. przerwy. Dasz rade wyjść na scenę? - zapytał przejęty mną Zayn.
- Zayn cioto, przecież ona jest cała mokra. Nie zdąży wyschnąć przez 5 min., a na scenę tak chyba nie wyjdzie. Prawda..yyy...Jak ci na imię? - tak, tak. Niby tylko zapytali jak mam na imię, ale ja byłam taka podjarana w środku. Starałam się tego nie okazywać, ale chyba trochę marnie mi poszło, bo zaczęłam się jąkać.
- Je,Je, Jenny - wydukałam w końcu i kichnęłam, po czym usłyszałam chóralne ,,na zdrowie''.
- Dzięki.
- Chwila moment, ja cię skądś znam! - usłyszałam nagle głos Louis'a.
Wszyscy obecni w pokoju patrzyli to na mnie, to na Lou z pytającym wzrokiem.
- No tak, wtedy co na mnie nakrzyczałeś w sklepie - odpowiedziałam i spojrzałam na chłopaka.
- Tak, teraz pamiętam. Przepraszam za tamto.
- Nie ma za co, w końcu nie twoja wina, że przyszłam w nieodpowiednim momencie w nieodpowiednie miejsce - zaczęliśmy się śmiać z Lou.
Chłopcy dalej stali i patrzyli się na nas kompletnie zdezorientowani, a mnie widząc ich miny chciało się jeszcze bardziej śmiać. W końcu nie wytrzymałam i wybuchłam niepohamowanym śmiechem.
- Przepraszam - wykrztusiłam, gdy już skończyłam swoją głupawkę.
Nagle do pomieszczenia wparował jakiś mężczyzna i oznajmił chłopcom, że została jeszcze minuta i trzeba będzie dalej kontynuować koncert.
- Dobrze, zaraz wyjdziemy - odpowiedział mu Liam, a ten tylko pokiwał głową i wyszedł.
- A po co w ogóle JA mam wyjść na scenę? - zapytałam zaciekawiona.
- Nasz menager wymyślił taki mały bonus, by jedna z fanek zaśpiewała z nami. A ty chyba jesteś naszą fanką, no nie? - zapytał mnie Harry.
- No baa. Kocham was, chłopcy - po tych słowach spaliłam buraka i szybko dodałam - to znaczy waszą muzykę! Nie, że was, bo wiecie, nawet was nie znam i to byłoby głupie - skłamałam.
Zespół popatrzył po sobie, pewnie już pomyśleli sobie, że jestem jakąś kolejną stukniętą fanką czy coś.
,,Och, Jenny! Kiedy ty się w końcu nauczysz, by trzymać język za zębami?'' -karciłam siebie w myślach.
- Dobra, to my idziemy kontynuować koncert, a ty jak chcesz to chodź z nami pośpiewać, a jak nie to poczekaj może na nas tutaj - zaproponował Niall.
- Nie no, ide z wami. Przepuścić taką okazję? Chyba śnisz! - powiedziałam, po czym wstałam i uśmiechnęłam się do każdego z osobna.
Chłopcy odwzajemnili uśmiech, dali mi mikrofon i wyszliśmy na scenę.
- No pokaż mała no co cię stać - szepnął mi do ucha Harry i zapowiedział nasz wspólny występ.
_____________________________________________________
Pewnie spodziewaliście się takiego zakończenia, ale ja na chwilę obecną nie mogłam wymyślić nic innego. Mam nadzieję, że mimo wszystko rozdział się podoba ;P.
Chciałabym też wam podziękować za ponad 300 wejść i już 7 osób obserwujących ten blog! Jestem tym tak podjarana, że masakra. Uśmiech dosłownie nie schodzi mi z ust :).
Pozdrawiam Was wszystkich serdecznie i zapraszam na swój drugi blog ;*
niedziela, 15 kwietnia 2012
Rozdział 7 część 2
Jadąc na koncert byłam taka szczęśliwa, zdawać by się mogło, że aż chorobliwie szczęśliwa. Szczerzyłam się do każdej mijanej osoby, naprawdę. Nikt ani nic nie byłoby w stanie zniszczyć mojej radości w tamtej chwili.
Nawet moja ciotka cieszyła się z tego koncertu, czasami miałam wrażenie, że chyba jednak bardziej niż ja, ale potem za każdym razem gdy tak pomyślałam uświadamiałam sobie, że to przecież niemożliwe.
Ciągle zadawałam sobie pytania typu: ,,Czy będę miała okazję z nimi pogadać na żywo?'', ,,Jak to jest zobaczyć ich w realu?'' czy też ,, Ciekawe, czy się spodobam któremuś z chłopaków?''. Tak wiem, wiem - mam bujną wyobraźnię, ale pomarzyć nie grzech, prawda? Zresztą pewnie nie ja jedna chciałabym wiedzieć.
Miałam w głowie mnóstwo pytań, które po prostu przez moją ciekawość wręcz zżerały mnie od środka i już nawet wymyślałam do nich setki odpowiedzi, gdy nagle z moich rozmyślań wyrwał mnie głos mojej ciotki:
- Ok, już jesteśmy.
Nie wiem czemu, ale nagle nogi i ręce zaczęły mi się trząść.
- Wszystko w porządku? - Spytała Lucy widząc, że się stresuję.
- Tak. - odpowiedziałam, chciałam jak najszybciej wysiąść z tego samochodu i wejść do sali, w której miał się odbyć koncert.
- Na pewno?- zapytała troskliwie.
- Tak, ciociu, Wszystko jest w jak najlepszym porządku, nie masz się o co martwić - rzuciłam nieco lekko podniesionym tonem.
Lucy spojrzała na mnie pytająco.
- Przepraszam cię ciociu. - zaczęłam się tłumaczyć - Nie wiem co się dzisiaj ze mną dzieje. Nie chciałam na ciebie naskoczyć, przepraszam.
- Nie masz za co skarbie, doskonale cię rozumiem. Sama kiedyś to przeżywałam ze swoim ulubionym zespołem.
Nie no nie wierzę. Moja ciotka i koncert? Dobra, nie wnikam...
- Ok, miło było pogadać, ale muszę już iść. Chyba nie chcesz, bym się spóźniła, prawda?
- Prawda żabciu.
Pomachałam ciotce na odchodne. Wzięłam kilka głębokich oddechów i skierowałam się do wielkiego budynku, w którym było już tyle fanek, że masakra. Nie było żadnych szans, by siedzieć w pierwszym rzędzie.
- Jaka szkoda... - pomyślałam i postanowiłam zająć miejsce w piątym rzędzie (tylko tam zostały jeszcze miejsca, jak ktoś chciał siedzieć w miarę blisko sceny).
To był taki trochę specyficzny koncert, bo nie trzeba było stać, tylko każdy zajmował wybrane przez siebie miejsce na krzesłach. Tak dla większej wygody, ale jakby się na to popatrzeć z innej perspektywy to były one tam zbędne, bo mało kto podczas koncertu swojego ulubionego zespołu siedzi, tylko stoi i się bawi w najlepsze.
Nagle podeszła do mnie jakaś pani, która widocznie tam pracowała i przypięła mi karteczkę z numerem 55 na sukienkę. Byłam kompletnie zdezorientowana, nie wiedziałam o co chodzi.
- Przepraszam bardzo, ale po co mi to? - zapytałam się jej prosto z mostu.
- Zobaczysz. - usłyszałam od niej w odpowiedzi i zrobiłam wielkie oczy. Na cholerę mi ta kartka?
Dziewczyna się tylko zaśmiała widząc moją minę ( no w sumie to jej się nie dziwię, musiałam pewnie wyglądać jak jakaś idiotka, która całkiem przypadkowo znalazła się na innej planecie) i puściła mi oczko, po czym odeszła w swoją stronę.
,, Co to miało być?'' - zapytałam się sama siebie, ale długo nad tym nie myślałam, bo właśnie zgasły światła,
a na sali momentalnie zapanowała cisza. Wszyscy usłyszeliśmy jakiś głos, który zapowiedział chłopaków. Zaraz po tym, gdy oni wyszli na scenę, fanki ponownie zaczęły piszczeć. Mnie już trochę uszy od tego bolały, ale doskonale je rozumiałam. Zaczęłam piszczeć razem z nimi.
Chłopcy najpierw zaśpiewali oczywiście WMYB, po czym zaczęli śpiewać Another World.
Byłam w siódmym niebie, kochałam tą piosenkę.
,,I'll lift you up, I'll never stop. You know I'll take you to another world'' - śpiewała cała sala razem z nimi, ja nie byłam gorsza. Wydzierałam się na całe gardło.
Gdy piosenka się skończyła chłopcy poprosili o ciszę. Nie ukrywam, wszystkich to bardzo zdziwiło, ale no cóż, skoro proszą to niech mają.
Niall: A teraz chcielibyśmy poprosić na scenę osobę z numerem 55.
Zemdlałam...
Nawet moja ciotka cieszyła się z tego koncertu, czasami miałam wrażenie, że chyba jednak bardziej niż ja, ale potem za każdym razem gdy tak pomyślałam uświadamiałam sobie, że to przecież niemożliwe.
Ciągle zadawałam sobie pytania typu: ,,Czy będę miała okazję z nimi pogadać na żywo?'', ,,Jak to jest zobaczyć ich w realu?'' czy też ,, Ciekawe, czy się spodobam któremuś z chłopaków?''. Tak wiem, wiem - mam bujną wyobraźnię, ale pomarzyć nie grzech, prawda? Zresztą pewnie nie ja jedna chciałabym wiedzieć.
Miałam w głowie mnóstwo pytań, które po prostu przez moją ciekawość wręcz zżerały mnie od środka i już nawet wymyślałam do nich setki odpowiedzi, gdy nagle z moich rozmyślań wyrwał mnie głos mojej ciotki:
- Ok, już jesteśmy.
Nie wiem czemu, ale nagle nogi i ręce zaczęły mi się trząść.
- Wszystko w porządku? - Spytała Lucy widząc, że się stresuję.
- Tak. - odpowiedziałam, chciałam jak najszybciej wysiąść z tego samochodu i wejść do sali, w której miał się odbyć koncert.
- Na pewno?- zapytała troskliwie.
- Tak, ciociu, Wszystko jest w jak najlepszym porządku, nie masz się o co martwić - rzuciłam nieco lekko podniesionym tonem.
Lucy spojrzała na mnie pytająco.
- Przepraszam cię ciociu. - zaczęłam się tłumaczyć - Nie wiem co się dzisiaj ze mną dzieje. Nie chciałam na ciebie naskoczyć, przepraszam.
- Nie masz za co skarbie, doskonale cię rozumiem. Sama kiedyś to przeżywałam ze swoim ulubionym zespołem.
Nie no nie wierzę. Moja ciotka i koncert? Dobra, nie wnikam...
- Ok, miło było pogadać, ale muszę już iść. Chyba nie chcesz, bym się spóźniła, prawda?
- Prawda żabciu.
Pomachałam ciotce na odchodne. Wzięłam kilka głębokich oddechów i skierowałam się do wielkiego budynku, w którym było już tyle fanek, że masakra. Nie było żadnych szans, by siedzieć w pierwszym rzędzie.
- Jaka szkoda... - pomyślałam i postanowiłam zająć miejsce w piątym rzędzie (tylko tam zostały jeszcze miejsca, jak ktoś chciał siedzieć w miarę blisko sceny).
To był taki trochę specyficzny koncert, bo nie trzeba było stać, tylko każdy zajmował wybrane przez siebie miejsce na krzesłach. Tak dla większej wygody, ale jakby się na to popatrzeć z innej perspektywy to były one tam zbędne, bo mało kto podczas koncertu swojego ulubionego zespołu siedzi, tylko stoi i się bawi w najlepsze.
Nagle podeszła do mnie jakaś pani, która widocznie tam pracowała i przypięła mi karteczkę z numerem 55 na sukienkę. Byłam kompletnie zdezorientowana, nie wiedziałam o co chodzi.
- Przepraszam bardzo, ale po co mi to? - zapytałam się jej prosto z mostu.
- Zobaczysz. - usłyszałam od niej w odpowiedzi i zrobiłam wielkie oczy. Na cholerę mi ta kartka?
Dziewczyna się tylko zaśmiała widząc moją minę ( no w sumie to jej się nie dziwię, musiałam pewnie wyglądać jak jakaś idiotka, która całkiem przypadkowo znalazła się na innej planecie) i puściła mi oczko, po czym odeszła w swoją stronę.
,, Co to miało być?'' - zapytałam się sama siebie, ale długo nad tym nie myślałam, bo właśnie zgasły światła,
a na sali momentalnie zapanowała cisza. Wszyscy usłyszeliśmy jakiś głos, który zapowiedział chłopaków. Zaraz po tym, gdy oni wyszli na scenę, fanki ponownie zaczęły piszczeć. Mnie już trochę uszy od tego bolały, ale doskonale je rozumiałam. Zaczęłam piszczeć razem z nimi.
Chłopcy najpierw zaśpiewali oczywiście WMYB, po czym zaczęli śpiewać Another World.
Byłam w siódmym niebie, kochałam tą piosenkę.
,,I'll lift you up, I'll never stop. You know I'll take you to another world'' - śpiewała cała sala razem z nimi, ja nie byłam gorsza. Wydzierałam się na całe gardło.
Gdy piosenka się skończyła chłopcy poprosili o ciszę. Nie ukrywam, wszystkich to bardzo zdziwiło, ale no cóż, skoro proszą to niech mają.
Niall: A teraz chcielibyśmy poprosić na scenę osobę z numerem 55.
Zemdlałam...
Informacja
Hej wszystkim!!!
Chcę Was poinformować, że założyłam jeszcze jeden blog, ale nie jest on o One Direction. Może Was zaciekawi, przynajmniej mam taką nadzieję. 1 rozdział dodam jutro, albo dzisiaj wieczorem, na tym blogu też postaram się dodać jeszcze dzisiaj, bo coś nie chce mi się czytać tej książki ;p. No ale no nic, tutaj macie link do mojego nowego bloga:
http://love-friendship-holiday.blogspot.com/
Pzdr ;*
Chcę Was poinformować, że założyłam jeszcze jeden blog, ale nie jest on o One Direction. Może Was zaciekawi, przynajmniej mam taką nadzieję. 1 rozdział dodam jutro, albo dzisiaj wieczorem, na tym blogu też postaram się dodać jeszcze dzisiaj, bo coś nie chce mi się czytać tej książki ;p. No ale no nic, tutaj macie link do mojego nowego bloga:
http://love-friendship-holiday.blogspot.com/
Pzdr ;*
sobota, 14 kwietnia 2012
Rozdział 7 część 1
- Jenny, wstawaj! - usłyszałam nagle znany mi głos mojej ciotki. Nie zareagowałam i postanowiłam dalej spać.
- No chyba, że wolisz spóźnić się na koncert, jak tak to możesz spać cały dzień.
- Co? Koncert? Ach tak, zupełnie o nim zapomniałam! - dopiero teraz oprzytomniałam i zerwałam się z łóżka w tempie natychmiastowym.
,,Nie ma to jak zapomnieć o koncercie ulubionego zespołu. Chyba tylko ja tak potrafię'' - pomyślałam i pośpiesznie wzięłam się za konsumowanie zrobionego przez moją ciotkę śniadania.
- A która tak w ogóle jest godzina? - zapytałam z ciekawością i nadzieją w oczach, że może jednak będę mogła jeszcze pospać, a koncert zacznie się dopiero za jakieś 2 czy 3 godziny.
- 13:00, a z tego co wiem to koncert zaczyna się o 14:00, ale jeśli nie chcesz podpierać ścian tylko stać w pierwszych rzędach to radzę się nie zwlekać. - odpowiedziała na moje pytanie, a ja wcale nie oczekiwałam TAKIEJ odpowiedzi.
-Hej, hej...a może by tak wolniej? - rzuciła troskliwie Lucy patrząc, jak szybko połykam kolejne kromki z moją ukochaną nutellą.
- Nie da rady ciociu! - powiedziałam, a raczej krzyknęłam biegnąc już po schodach w stronę łazienki.
- No okej, okej. W takim razie radziłabym ci się pośpieszyć, bo zostało ci jeszcze jakieś pół godziny nie licząc dojazdu.
- Że co? - byłam trochę zła na ciocię, że nie obudziła mnie wcześniej.
- No mówię, że zostało ci jeszcze... - Lucy wyraźnie podkreśliła ostatnie słowa, ale nawet nie zdążyła dokończyć swojej wypowiedzi, bo jej przerwałam.
- TAK WIEM!
- Dobra, już się nie odzywam - usłyszałam i pobiegłam się ubrać.
Po kilku próbach przebierania się doszłam do wniosku, że ubiorę TO, a włosy rozpuściłam i wybiegłam z pokoju pokazać się cioci, by oceniła ten zestaw.
- No, no. Widzę, że ktoś tu idzie nie tylko na koncert... - powiedziała zabawnie ruszając przy tym brwiami, a ja spiorunowałam ją wzrokiem. Byłam już wystarczająco wkurzona i ona o tym doskonale wiedziała, a mimo to i tak nie darowała sobie złośliwych uwag czy komentarzy.
- Dobra i tak niech już zostanie to, bo nawet jakbym chciała nie ma już czasu na przebieranie się. Podwieziesz mnie ciociu? - zapytałam najmilej jak tylko umiałam + dorzuciłam do tego minę smutnego pieska. I było tak, jak myślałam - zgodziła się bez żadnych ''ale''.
- Wsiadaj do auta, tylko wezmę klucze i już jedziemy.
- Super.
Sprawdziłam tylko jeszcze czy wszystko wzięłam, czyli klucze (tak jakby cioci nie było jak będę wracać), telefon, bilety itd. Ok, wszystko jest.
Biegiem skierowałam się w stronę wyjścia i z niecierpliwością oczekiwałam ciotki.
- No nareszcie! - wykrzyknęłam, gdy ujrzałam ją wychodząca z domu.
_________________________________________________________
Od razu na wstępie chciałabym podziękować osobom, które czytają mój blog i go komentują. To znaczy dla mnie bardzo dużo, bo chciałabym wiedzieć, jak piszę, jakie błędy popełniam i ewentualnie je zacząć poprawiać. Nie ukrywam, ale byłam miło zaskoczona jak zobaczyłam, że jest już ponad 100 wejść. Dziękuję Wam za to!!! Kocham Was!!! <3 ;*
Jest to na razie część pierwsza, bo jakby połączyć to z drugą to wyszedłby całkiem długi rozdział, a ja nie miałabym co dodać następnym razem. A co do tego dodawania, to dodam jutro pod wieczór albo dopiero w poniedziałek, bo muszę jeszcze przeczytać lekturę w ten weekend a mi się strasznie nie chce. Jeszcze żeby to była ciekawa książka to nie, musi być akurat lektura szkolna, ugh...
Tak więc następnego rozdziału spodziewajcie bliżej poniedziałku ;p.
- No chyba, że wolisz spóźnić się na koncert, jak tak to możesz spać cały dzień.
- Co? Koncert? Ach tak, zupełnie o nim zapomniałam! - dopiero teraz oprzytomniałam i zerwałam się z łóżka w tempie natychmiastowym.
,,Nie ma to jak zapomnieć o koncercie ulubionego zespołu. Chyba tylko ja tak potrafię'' - pomyślałam i pośpiesznie wzięłam się za konsumowanie zrobionego przez moją ciotkę śniadania.
- A która tak w ogóle jest godzina? - zapytałam z ciekawością i nadzieją w oczach, że może jednak będę mogła jeszcze pospać, a koncert zacznie się dopiero za jakieś 2 czy 3 godziny.
- 13:00, a z tego co wiem to koncert zaczyna się o 14:00, ale jeśli nie chcesz podpierać ścian tylko stać w pierwszych rzędach to radzę się nie zwlekać. - odpowiedziała na moje pytanie, a ja wcale nie oczekiwałam TAKIEJ odpowiedzi.
-Hej, hej...a może by tak wolniej? - rzuciła troskliwie Lucy patrząc, jak szybko połykam kolejne kromki z moją ukochaną nutellą.
- Nie da rady ciociu! - powiedziałam, a raczej krzyknęłam biegnąc już po schodach w stronę łazienki.
- No okej, okej. W takim razie radziłabym ci się pośpieszyć, bo zostało ci jeszcze jakieś pół godziny nie licząc dojazdu.
- Że co? - byłam trochę zła na ciocię, że nie obudziła mnie wcześniej.
- No mówię, że zostało ci jeszcze... - Lucy wyraźnie podkreśliła ostatnie słowa, ale nawet nie zdążyła dokończyć swojej wypowiedzi, bo jej przerwałam.
- TAK WIEM!
- Dobra, już się nie odzywam - usłyszałam i pobiegłam się ubrać.
Po kilku próbach przebierania się doszłam do wniosku, że ubiorę TO, a włosy rozpuściłam i wybiegłam z pokoju pokazać się cioci, by oceniła ten zestaw.
- No, no. Widzę, że ktoś tu idzie nie tylko na koncert... - powiedziała zabawnie ruszając przy tym brwiami, a ja spiorunowałam ją wzrokiem. Byłam już wystarczająco wkurzona i ona o tym doskonale wiedziała, a mimo to i tak nie darowała sobie złośliwych uwag czy komentarzy.
- Dobra i tak niech już zostanie to, bo nawet jakbym chciała nie ma już czasu na przebieranie się. Podwieziesz mnie ciociu? - zapytałam najmilej jak tylko umiałam + dorzuciłam do tego minę smutnego pieska. I było tak, jak myślałam - zgodziła się bez żadnych ''ale''.
- Wsiadaj do auta, tylko wezmę klucze i już jedziemy.
- Super.
Sprawdziłam tylko jeszcze czy wszystko wzięłam, czyli klucze (tak jakby cioci nie było jak będę wracać), telefon, bilety itd. Ok, wszystko jest.
Biegiem skierowałam się w stronę wyjścia i z niecierpliwością oczekiwałam ciotki.
- No nareszcie! - wykrzyknęłam, gdy ujrzałam ją wychodząca z domu.
_________________________________________________________
Od razu na wstępie chciałabym podziękować osobom, które czytają mój blog i go komentują. To znaczy dla mnie bardzo dużo, bo chciałabym wiedzieć, jak piszę, jakie błędy popełniam i ewentualnie je zacząć poprawiać. Nie ukrywam, ale byłam miło zaskoczona jak zobaczyłam, że jest już ponad 100 wejść. Dziękuję Wam za to!!! Kocham Was!!! <3 ;*
Jest to na razie część pierwsza, bo jakby połączyć to z drugą to wyszedłby całkiem długi rozdział, a ja nie miałabym co dodać następnym razem. A co do tego dodawania, to dodam jutro pod wieczór albo dopiero w poniedziałek, bo muszę jeszcze przeczytać lekturę w ten weekend a mi się strasznie nie chce. Jeszcze żeby to była ciekawa książka to nie, musi być akurat lektura szkolna, ugh...
Tak więc następnego rozdziału spodziewajcie bliżej poniedziałku ;p.
piątek, 13 kwietnia 2012
Rozdział 6
Gdy byłam już w parku usiadłam na pierwszej lepszej ławce.
- Muszę chwilę odpocząć, nogi mnie już bolą. - powiedziałam sama do siebie.
- Przepraszam, mogę się dosiąść? - usłyszałam nagle. Odruchowo odwróciłam się w stronę, z której dobiegał głos.
Przede mną stała wysoka brunetka z piwnymi oczami, na oko w moim wieku.
- Jasne, siadaj.- odpowiedziałam i uśmiechnęłam się do niej. Dziewczyna odwzajemniła uśmiech.
- Jestem Emily Blockstone, a ty? - zapytała.
- Jenny Laverence, miło mi.
- Mnie też. Akurat wczoraj przyleciałam tu z USA i jeszcze nikogo nie zdążyłam poznać - zaśmiałam się.
- No, teraz już znasz mnie - rzuciłam i obie się zaśmiałyśmy - Ja też dopiero wczoraj tu przyleciałam, więc nie jesteś sama.
- A skąd jesteś?
- Z drugiego końca kraju. Przyjechałam tu na wakacje i koncert ulubionego zespołu, który grają jutro, a ty? Dlaczego tu przyjechałaś? - nie ukrywam, ale nie wiem czemu ciekawiło mnie to.
- Mama dostała awans w pracy, co było jednoznaczne z przyjazdem tutaj.
- Więc rozumiem, że jesteś tu całą rodziną?
- Tak. Ej, właśnie, a może chciałabyś poznać mojego brata, Luke'a? Był tu gdzieś, ale zwiał mi z oczu...
- Z miłą chęcią go poznam, ale nie chcę też sprawiać kłopotu.
- Nie sprawiasz, on po prostu lubi od czasu do czasu gdzieś znikać.
- O! Widzę go! - krzyknęła nagle Emily i zaczęła drzeć się w stronę brata.
- No przepraszam, ale jestem tu pierwszy raz i chyba mam prawo się zgubić, no nie? - zapytał gniewnie. Miałam wrażenie, że jakby wzrok mógł zabijać, to właśnie Luke uśmierciłby swoją siostrę.
- Dobra, nieważne. Muszę ci kogoś przedstawić.
Luke wyglądał na trochę zdziwionego moją obecnością. ,,Kurde, kolejny, który ma do mnie pretensje nie wiadomo za co''- pomyślałam.
- Cześć, jestem Luke, Luke Thender, ale mów mi Lucky.
- Hej, a mogę o coś spytać?
-Wal śmiało. - usłyszałam w odpowiedzi.
- Wy naprawdę jesteście rodzeństwem? Przecież macie inne nazwiska i w ogóle, nie podobni jesteście do siebie.
Luke i Emily się tylko zaśmiali.
- Bo widzisz, nie powiedziałam ci o jednym. Lucky jest moim przyrodnim bratem z pierwszego małżeństwa taty.
- Aha... - odpowiedziałam beznamiętnie - Nie wiedziałam.
- Jak każdy, kto widzi nas pierwszy raz - usłyszałam i zaczęliśmy się śmiać.
Spędziliśmy wspólnie resztę dnia, zdążyłam się z nimi nieźle zakumplować. W ich towarzystwie kompletnie straciłam wyczucie czasu. Ciotka musiała do mnie dzwonić, by dowiedzieć się, co ze mną, bo już chciała zgłosić moje zaginięcie. Fakt, od czasu mojego wyjścia nie dałam jej znaku życia, ani moim rodzicom, a co dopiero Alex'owi, więc pierwsze co zrobiłam po przyjściu do domu to zadzwoniłam do mojej kochanej rodzinki.
Gadałam z nimi chyba z godzinę, opowiedziałam im o dzisiejszym dniu (pomijając oczywiście to zdarzenie z Louis'em i Eleonor) oraz podróży, a oni mi o tym, że już zdążyli się za mną stęsknić.
Kiedy skończyliśmy rozmowę była już 22:00.
- Och...! - westchnęłam ziewając - Muszę się wyspać na jutrzejszy koncert.
I nie wiele więcej myśląc poszłam się wykąpać. Po kąpieli położyłam się w moim nowym przewygodnym wyrku i nawet nie wiem kiedy usnęłam.
czwartek, 12 kwietnia 2012
Rozdział 5
Szłam już tak może z dobre pół godziny, gdy zobaczyłam mały uroczy sklepik na rogu jakiejś ulicy (nawet nie wiedziałam dokładnie, gdzie byłam). Postanowiłam wejść i zobaczyć, czy jest w nim coś godnego uwagi. Otworzyłam drzwi i... zamurowało mnie. Czy tam stał Louis z 1D? Przypatrzyłam się dokładniej - tak, to był on! Akurat rozmawiał o czymś zawzięcie z pracownicą sklepu, widać, że oboje mieli zły humor.
Nie ukrywam, ale byłam ciekawa o czym oni tak dyskutują.
Stałam tam przy tych drzwiach nieruchomo, nie wiedziałam czy podejść i poprosić o ten głupi autograf, czy też nie. Musiało to bardzo debilnie wyglądać, ale no cóż. W końcu spotkać taką gwiazdę w pierwszym lepszym sklepie nie zdarza się na co dzień.
- W czymś pomóc? - usłyszałam nagle głos ekspedientki.
-Nie, na razie nic. Tak tylko oglądam ale dziękuję - rzuciłam w jej stronę usilnie poszukując czegoś, co by przykuło moją uwagę.
Chwila moment, czy ta ekspedientka to nie Eleonor - dziewczyna Lou? Tak, to ona!
Podeszłam bliżej kłócącej się już ze sobą pary, kiedy nagle Lou się popatrzył w moją stronę z miną pełną nienawiści. Nie wiedziałam czemu, ale też nie próbowałam wnikać dlaczego.
- I co się tak gapisz? Nudzi ci się czy co? - usłyszałam nagle od niego, po czym nie zdążyłam się zorientować a on już opuścił sklep zostawiając zapłakaną Eleonor ze mną.
Nie wiedziałam czy podejść do niej, czy też nie. W końcu się przecież nie znałyśmy. Zadecydowałam jednak, że chyba opuszczę sklep. Tak też zrobiłam.
Kiedy byłam już na zewnątrz próbowałam w myślach znaleźć powód ich kłótni, niestety - na nic.
- Wow - powiedziałam tylko sama do siebie i udałam się w stronę najbliższego parku.
,,Oby nie miał takiego humoru na koncercie'' pomyślałam i aby więcej o tym nie myśleć wzięłam kilka głębokich oddechów.
_____________________________________________________________
A teraz chciałabym podziękować mojej drogiej Juliett za miłe słowa i komentarze.
Nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy, dziękuję Ci za to ;*
Następny rozdział postaram się dodać jutro.
Nie ukrywam, ale byłam ciekawa o czym oni tak dyskutują.
Stałam tam przy tych drzwiach nieruchomo, nie wiedziałam czy podejść i poprosić o ten głupi autograf, czy też nie. Musiało to bardzo debilnie wyglądać, ale no cóż. W końcu spotkać taką gwiazdę w pierwszym lepszym sklepie nie zdarza się na co dzień.
- W czymś pomóc? - usłyszałam nagle głos ekspedientki.
-Nie, na razie nic. Tak tylko oglądam ale dziękuję - rzuciłam w jej stronę usilnie poszukując czegoś, co by przykuło moją uwagę.
Chwila moment, czy ta ekspedientka to nie Eleonor - dziewczyna Lou? Tak, to ona!
Podeszłam bliżej kłócącej się już ze sobą pary, kiedy nagle Lou się popatrzył w moją stronę z miną pełną nienawiści. Nie wiedziałam czemu, ale też nie próbowałam wnikać dlaczego.
- I co się tak gapisz? Nudzi ci się czy co? - usłyszałam nagle od niego, po czym nie zdążyłam się zorientować a on już opuścił sklep zostawiając zapłakaną Eleonor ze mną.
Nie wiedziałam czy podejść do niej, czy też nie. W końcu się przecież nie znałyśmy. Zadecydowałam jednak, że chyba opuszczę sklep. Tak też zrobiłam.
Kiedy byłam już na zewnątrz próbowałam w myślach znaleźć powód ich kłótni, niestety - na nic.
- Wow - powiedziałam tylko sama do siebie i udałam się w stronę najbliższego parku.
,,Oby nie miał takiego humoru na koncercie'' pomyślałam i aby więcej o tym nie myśleć wzięłam kilka głębokich oddechów.
_____________________________________________________________
A teraz chciałabym podziękować mojej drogiej Juliett za miłe słowa i komentarze.
Nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy, dziękuję Ci za to ;*
Następny rozdział postaram się dodać jutro.
Subskrybuj:
Posty (Atom)